ความอดทนและการทนต่อการดูหมิ่น : หน้า 133/591

ธรร คนมักโกรธ ย่อมไม่เป็นที่รัก ๑๓๒ ในที่ซึ่งเต็มไปด้วยคูถหรืออุจจาระ ของสกปรกไม่สะอาด ใกล้กรุงพาราณสี ถูกกักบริเวณโดยมีกำหนดเป็นเวลา ๓ ปี นาคสองพี่น้องพากันเศร้าโศกเดือดร้อนใจไม่สบายใจ ทั้งหวาดระแวงที่ต้องมาอยู่ในถิ่นมนุษย์ ต้องถูกเด็กชาวบ้านวิ่ง ไล่ขว้างปาด้วยท่อนไม้บ้าง ก้อนดินบ้าง บ้างก็พูดดูหมิ่นเยาะเย้ย ถากถางด่าว่า ไอ้นี่ตัวอะไร จะไปไหนก็ต้องเลื้อยคลานเอาตัว ไถไป ตัวก็โต ทั้งหนัก ทั้งใหญ่ แต่มีหางเรียวเล็ก เที่ยวหากิน กบกินเขียดเป็นอาหาร เมื่อจุลลทัททระได้ฟังคำดูหมิ่นเช่นนั้น รู้สึกเป็นเดือด เป็นแค้นมาก ทนไม่ไหว จึงบอกกับพี่ชายว่า “เด็กเหล่านี้ไม่รู้ อานุภาพของพวกเรา ไม่รู้ว่าเราเป็นชาติอสรพิษ จึงสบประมาท กล่าวผรุสวาทเช่นนี้ เราต้องพ่นพิษให้เด็กเหล่านี้ถึงความพินาศ” มหาทัททระผู้เป็นพี่ชายจึงตักเตือนน้องว่า “ธรรมดาผู้ที่ถูก ขับไล่จากที่อยู่ของตน ต้องระเหเร่ร่อนไปอยู่ถิ่นอื่น ควรสร้าง ฉางใหญ่เอาไว้ใส่ค่าด่าว่าสบประมาทของคนหยาบคายทั้งหลาย ที่ใดที่ไม่มีผู้รู้จักชาติ ตระกูล ยศศักดิ์ และสมบัติของเรา ที่นั้น ไม่ควรมีมานะถือเนื้อถือตัว ควรเจียมตัวไม่ให้ใครรู้จักฐานะ ของเรา จึงจะเป็นการดี ผู้มีปัญญาจะมีเดชานุภาพสักปานใด เมื่อตกอยู่ต่างถิ่น ก็ควรอดทนต่อการดูหมิ่น แม้แต่คำพูดข่มขู่ของ พวกทาสก็ต้องอดทน”