ประโค : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 26 / 33

ประโคง - พระยิ้มปัทม์ถูกฉกเปล่า ภาค ๙ - หน้าที่ ๒๕ นางกล่าวว่าพระโพธิสัตว์นั้นว่า "ท่านจรอ เวลาที่ลูกน้อ…

เรื่องราวที่มีพระโพธิสัตว์ซึ่งสั่งสอนใจถึงการเผชิญหน้ากับปัญหาชีวิต โดยใช้ปัญญาและวิธีการฝึกฝนตนเองให้เข้มแข็ง แม้ในช่วงเวลาที่ลำบาก เขาเลือกที่จะฟันฝ่าความยากลำบากเพื่อนำไปสู่การเข้าใจสิ่งที่ดีอยู่เห

ประโคม - พระบริบูรณ์วิสุทโธภาค ๙ - หน้า ๓๒ ๖. เรื่องบุตรเศรษฐีชื่ออกเสน [๒๕๔๕] [ข้อความเบื้องต้น] พระศจศ…

เนื้อเรื่องเกี่ยวกับบุตรเศรษฐีชื่ออกเสนที่มีความรักกับหญิงนักฝน เมื่อพวกนักฝนมาแสดงมหรสพในกรุงราชคฤห์ เขามีอาการตกหลุมรักเมื่อเห็นเธอในขณะที่กำลังแสดง ทำให้เขาตัดสินใจว่าจะต้องมีเธอเป็นคู่ครอง ไม่เช่น

ประโคด - พระจั้มปฏิญัติฤกษาแปลภาค ๙ - หน้า ๓๘ ในลากจบเทศนา การต่อสู้ธรรม ได้มีแก่สัตว์ ๘ หมื่น ๔ พัน แล้ว…

ในเทศนา การต่อสู้ธรรม พระอุทกสนน์ได้แสดงถึงความกล้าหาญเมื่อถูกถามเกี่ยวกับความกลัวในการลงจากปลายไม้สูง ๖๐ ศอก โดยได้ตอบว่าไม่มีความกลัว นอกจากนี้ยังมีการอธิบายเกี่ยวกับอภิญญาและการตัดสังโยชน์อย่างลึกซ

ประโคม - พระบรมปฏิภาณอภัส ภาค ๙ - หน้า ๔๖ บทว่า เอก โว ความว่า บุคคลนั้นแล ย่อมทำเครื่องผูกคือ ตานหา ชื่…

ในเนื้อหานี้กล่าวถึงการทำเครื่องผูกของจิต อธิบายถึงการทำงานของธรรมที่ช่วยในการระงับจิตใจ การมีจิตที่มั่นคงและความเป็นผู้นำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการดำรงอยู่ในโสดาปัตติผล อธิบายถึงความสำคัญของการเทศนาเพื่อป

ประโคม - พระธรรมปิฎกฐากาแปล ภาค ๙ - หน้า ๔๗ 8. เรื่องมาร [๒๔๕] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อประทับอยู…

ในบทนี้ พระธรรมปิฎกได้กล่าวถึงเรื่องมารในบริบทของพระราหุลเมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน โดยมารเปรียบเสมือนผู้ที่มาพยายามขัดขวางการปฏิบัติธรรมของพระราหุล ขณะที่พระศาสดาทรงทราบว่ามารมีเป้าหมายที่จะทำให้พระ

ประโคต - พระธรรมปาทิฏฐุวาทแปล ภาค ๙ - หน้าที่ 48 ความกลัวเกิดแก่ผู้อื่นของเราได้ เพราะว่าบุตรของเรามีปกต…

ในบทนี้กล่าวถึงความสำเร็จในพระศาสนาทางการเข้าถึงพระอรหัต โดยเน้นถึงความสำคัญของปัญญาและการไม่สะดุ้งในชีวิต การปฏิบัติตนในทางที่ดี เช่น ความเพียรและความรู้ ทำให้สามารถเข้าใจอารักษ์และบรรลุเป้าหมายในชีว

ประโคม - พระสิทธิมงคลฉัฏฐาแปล ภาค ๙ - หน้า ๒๕๕ โดยว่า สมุสุโข คือ ร่างกายนี้ ของผู้นั้น มีในที่สุด โดยว่า…

บทความนี้กล่าวถึงเรื่องราวในพระสิทธิมงคลฉัฏฐาแปล พร้อมทั้งให้ความเข้าใจเรื่องราวของอักษรและความหมาย รวมถึงพัฒนาการทางปัญญาและการรู้ทันเกี่ยวกับกลุ่มอักษร โดยกล่าวถึงการรู้ถึงอักษรเบื้องต้นและเบื้องปลา

ประโคด - พระปิ่นปักธงถูกถามแปล ภาค ๙ - หน้า, 54 ๑๐. เหตุท่าวสักเทวราช [๒๔๕] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา…

ในขณะที่พระศาสดาประทับอยู่ในพระเฑวน์ ทรงปรารถนาที่จะสักเทวราชและตรัสพระธรรมเทศนาเป็นส่วนหนึ่งของการประชุมของเทวดาในดาวดิ่ง เรื่องราวเกี่ยวการตั้งปัญหาการเปรียบเทียบทานและรสชาติที่ดีที่สุด นำมาซึ่งการเ

ประโคม - พระธรรมปิฎกชฎางค์ แปล ภาค ๙ - หน้าที่ 59 โพชฌงค์ธรรม ๑๓ ประการ และกล่าวคือโลกุตตรธรรม ๔ ประการ …

เนื้อหาในหน้านี้กล่าวถึงโพชฌงค์ธรรม ๑๓ ประการและโลกุตตรธรรม ๔ ประการ โดยพระศาสดาได้ตรัสถึงความยินดีในบุญและความอิ่มใจที่เกิดจากการแสดงดีและการสอนพระธรรม ซึ่งส่งผลดีต่อจิตใจของผู้ปฏิบัติพระธรรม นอกจากน

ประโคม - พระอธิการปัทฺธุภควาแปล ภาค ๙ - หน้า ที่ 68 บุพพัณณชาติ และอปัณณชาติ, เพราะเหตุนี้ นาเหล่านั้น จ…

เนื้อหานี้พูดถึงบุพพัณณชาติและอปัณณชาติ, การให้ทานที่มีผลและไม่มีผลต่อสัตว์. การอภิปรายเกี่ยวกับทานที่ควรให้แก่บุคคลที่ประสบภัยและความสำคัญของพระฉันทะในการให้ทาน. สมเด็จพระผู้มีพระภาคตรัสเกี่ยวกับความ

ประโคม - พระบรมปัญญาภิบาลภาค 4 - หน้า 70 ยากแก้; อีกอย่างหนึ่งแล้ว พวกเธอไม่สำรวมแล้วในเวลาทั้ง 5 ใน บัด…

เนื้อหาเกี่ยวกับการไม่สำรวมในเวลาทั้ง 5 ส่งผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตของคนนั้น โดยเฉพาะด้านความเป็นบัณฑิตและการปฏิบัติตน พระมหาสัตว์ได้ชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของความเพียรและการมีสติในการดำเนินชีวิต เพื่อ

ประโคม - พระปิ่นปักธงเขียนบทเปล่า ภาค ๙ - หน้า 71 ในระหว่างทาง ไม่ประพฤติในโอวาทของบันฑิต และอยู่ ถูก ร…

เนื้อหาพูดถึงการไม่ประพฤติในโอวาทและผลของการสำรวจทางอารมณ์ที่นำไปสู่การสิ้นไปแห่งชีวิต โดยเฉพาะการสำรวจทางตา, ทุ่ง, อากู๋, ลิ้น และใจ ซึ่งช่วยในการพ้นจากทุกข์ เมื่อพระราชาได้ทรงแสดงธรรม จึงทำให้เข้าใจ

ประโคม - พระมัทปัฏฐกถาแปล ภาค ๙ - หน้า ที่ 74 ที่ไม่สำรว ๙ อย่างนั้น ย่อมไม่พ้น จากทุกสิ่งมีวิญญาเป็นมูลท…

ในพระมัทปัฏฐกถาแปล ภาค ๙ ได้กล่าวถึงความสำคัญของการสำรวมของภิกษุที่ช่วยพ้นจากความทุกข์ในสังสารวัฏ ตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยเฉพาะการเทศนาของภิกษุ ๕ รูป ที่ทำให้ประชาชนที่เข้าฟังได้รับประโยชน์เ

ประโคง - พระธัมป์ปฏิทูลฉบับแปล ภาค ๙ - หน้าที่ 75 ๒. เรื่องภูมิจาก้ำสัง [๒๕๓] [ข้อความเบื้องต้น] พระสมดา…

เนื้อหาในหน้าที่นี้พูดถึงเรื่องภูมิจาก้ำสัง โดยยกถึงการสนทนาของภิกษุที่ทนพักผ่อนในช่วงเวลาหนึ่ง ก่อนที่จะแบ่งปันประสบการณ์และเกี่ยวข้องกับหงส์ในธรรมวิถี ขณะนั้น เกิดเหตุการณ์มีการโยนกรวดไปหาหงส์เพื่อน

ประโคม - พระจั้มปิฎกถอดคำแปล ภาค ๙ หน้า 80 [แก้ถอรณ] บรรดาบเหล่านั้น ว่า เหตุสงฺญิโต ความว่า ชื่อว่า ผู้ม…

ข้อความนี้กล่าวถึงการสำรวมในด้านต่างๆ ตามคำสอนของพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะการควบคุมมือ วาจา และจิตใจ เพื่อให้เกิดการพัฒนาหรือการฝึกฝนทางจิต ซึ่งมีความสำคัญในการดำเนินชีวิต เพื่อให้เป็นผู้ที่มีสัมมาทิฏฐิแล

ประโคม - พระอิฐมปักษ์ฎกฉบับแปล ภาค ๙ หน้า 83 กัน" อันกิฐทั้งหลายผู้ใดจะสบนื้อความนั้นทูลอ้อนวอนแล้ว เพื่…

ในอดีตกาล มีเต่าและพ้องเพื่อนที่รู้จักกันอย่างสนิทสนม วันหนึ่ง ได้มีการชักชวนกันเดินทางไปยังที่ที่งดงาม แต่เต่าประสบอุปสรรค ทำให้เกิดเหตุการณ์ที่นำไปสู่ความตายของตน ในที่สุดเต่าตระหนักถึงความชั่วร้ายข

ประโคFL พระปิฎกชูจาแปล ภาค 9 - หน้า 86 4. เรื่องพระธรรมมารามเถร [๒๕๔๕] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อ…

ในบทนี้กล่าวถึงการปรินิพพานของพระศาสดา สร้างความสังเวชต่อภิกษุที่อยู่รอบพระองค์ ดำเนินการปรึกษาหารือถึงวิธีการที่จะปฏิบัติในช่วงระยะเวลาอันใกล้ พระธรรมมารามเถรได้รับการส่งเสริมในกระบวนการ และฝึกปฏิบัต

ประโคง - พระปิยมาทิฏฐิฤาษีฉบับแปล ภาค ๙ - หน้าที่ 89 ๕. เรื่องภิกษุณิยปิฏฐิ ผู้เป็นฝึกฝ่ายผิดรูปํใดรูปหน…

เนื้อหาในหน้าที่ 89 ของพระปิยมาทิฏฐิฤาษีฉบับแปล ภาค ๙ กล่าวถึงการสนทนาระหว่างภิกษุณิยที่ต่างมีความเห็นที่แตกต่างกันเกี่ยวกับการปฏิบัติตนในพระพุทธศาสนา โดยมีพระศาสดาเป็นผู้ให้คำสอนในการดำเนินชีวิตตามหล

ประโคด - พระธรรมปิฏกยอดแปล ภาค ๙ - หน้า 95 เสียดด้วยอาการอันแสดงว่า "เราจักไม่ไป" นางไม่อาจออกกลั้นไว้ได…

ในหน้าที่ 95 ของพระธรรมปิฏกยอดแปล พระศาสดาได้ทรงปล่อยพระรัฐปีไตรเรือน พระมหมณีได้ยินเสียงหัวเราะจากนางและเห็นแสงสว่างของพระรัฐมิมรราธะ นางได้กราบทูลแก่พระโคดมว่าขอถวายทานอันเลิศ มีการสนทนาที่น่าสนใจเก

ประโคด - พระธัมมาปติฎกษฎาแปล ภาค ๙ - หน้า 97 ธรรมะแก่นทั้ง ๒ นั้น ย่อมควร" แล้วจึงทรัศว่า "พระมหาน บุคคล…

ในบทนี้กล่าวถึงธรรมะแก่นสองประการว่า ควรยึดถือในการดำรงอยู่ ส่วนเฉพาะเจาะจงในมานุสูร โดยพระมหานได้ตรัสเกี่ยวกับการไม่เศร้าโศกที่เกิดจากความเข้าใจในนามรูปที่มีการเสื่อมสลายเมื่อไม่ยึดถือในสิ่งเหล่านั้น