พระอิฐมปักษ์ฎกฉบับแปล ภาค ๙ : หน้า 85/304

ประโคม - พระอิฐมปักษ์ฎกฉบับแปล ภาค ๙ หน้า 83 กัน" อันกิฐทั้งหลายผู้ใดจะสบนื้อความนั้นทูลอ้อนวอนแล้ว เพื่อ จะทรงประกเนื้อความนั้น ได้ทรงนำอธิษฐานมา (ตรัส) ว่า:- [หยง๗ ๒ ตัวข้าเจ้าผู้สหายไปกำของตน] ในอดีตกาล เถาะคัอยอยู่ในสะแห่งหนึ่ง ในมิวันประเทศ. ลูกศร ๒ ตัว เทียวไปเพื่อหากินอยู่ ทำความคุ้นเคยกับเด่านั้น เป็น ผู้สนิทสนมอย่างแน่นแฟ้น ในวันหนึ่ง จึงถามว่า "เพื่อนเอ้ย ที่อยู่ของพวกเราในถ่าง บนพื้นที่หยกเขาอุติฉาดลูก. ในมิวัน๖- ประเทศ เป็นประเทศที่น่ารื่นรมย์ ท่านจึงไปกับพวกเราไหม ?" เต่า. ฉันก็ไปได้อย่างไร ?. หยสฺ. พวกเราจักนำท่านไป, ถ้าท่านสามารถเพื่อจะรักษา ปากไว้ได้. เต่า. เพื่อนเอ้ย ฉันก็อา, ขณะท่านทั้งหลายจงไปโลด. หงสึ ๒ พูดว่า "ดิฉะ" แล้วให้เตาคาบท่อนไม้ท่อนหนึ่ง ส่วนคนคาบปลายทั้ง ๒ แห่งท่อนไม้มัน แล้วบินไปสู่ภาค. [เต่าหลุดจากท่อนไม้ที่คาบตกลงตาย] พวกเดียวกวบ้าน เห็นตาดูกองสินไปอยู่เท่านั้น, จึงพูดกัน ว่า "หยสฺ ๒ ตัวนำเต่าไปอยู่ด้วยท่อนไม้..." เต่าใคร่จะพูดว่า "ผิว่า สหายทั้ง ๒ นำเราไปอยู่, ประโยชน์อะไร ของพวกเอง ในเพราะ ข้อนี้ อ้ายพวกเด็กเปรตชั่วร้าย" จึงปล่อยท่อนไมจากที่คนคาบไว้ ในเวลาถึงส่วนเบื้องบนพระราชินิฉัตร ในพระนครพาณิชย์ เพราะ