พระสัมมา-สัมพุทธเจ้า : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 30 / 170

๗๒ canzoniliquin คุณยายฯ รู้แจ้งในสังขารโลก “ใครจะไปนิพพานก็ไปเถอะ ยายจะ ไปปราบไอ้ า” คุณยายฯ จะเปรย ๆ ตอนที่ท่าน อารมณ์ดี ๆ หลวงพ่อมาเจอคุณยายฯ ตอนอายุ ๑๙ พออายุ ๒๐ ท่านเห็นว่าหลวงพ่อเอาจริง เอาจังใน

ในบทนี้ คุณยายฯ ได้แชร์ความเข้าใจในสังขารโลก พร้อมการพูดถึงการที่หลวงพ่อเห็นคุณยายฯ มีความรู้ในธรรมะ ซึ่งสะท้อนถึงความสำคัญของการปฏิบัติธรรมและการเผชิญหน้ากับความสงสัยในชีวิตใจของแต่ละบุคคล. พุทธองค์เ

ท่านไม่จำเป็นต้องรู้เห็นมาก่อน ถ้า รู้เห็นมาก่อนเพราะคนอื่นเขาสอน ก็ไม่ใช่ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เหมือนกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ “ไม่ได้ตายเถอะ” อะไรจะเกิดก็เกิด แต่บารมี ๙๘ เก่าท่านมีมาก เพราะฉะนั้นสันนิ

บทนี้กล่าวถึงการที่บุคคลไม่จำเป็นต้องมีความรู้มาก่อนในการศึกษาวิชชาธรรมกาย และความสำคัญของการเรียนรู้เพื่อให้เกิดการรู้แจ้งเห็นจริง โดยมีการเปรียบเทียบกับการสันนิษฐานวิทยาที่อาจไม่สามารถใช้ได้กับการศึ

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเรื่องความร่มเย็นเป็นสุขของประชาชนไว้ในที่หลายๆ แห่ง และเมื่อตรัสครั้งใด จะต้องยกสัมมาทิฏฐิเป็นเบื้องต้นทุกครั้งไป มีตัวอย่างดังนี้ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุคคลคนเดียว เมื่อเกิดขึ

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสถึงความร่มเย็นและความสุขของประชาชน โดยยกสัมมาทิฏฐิเป็นเบื้องต้นที่สำคัญ บุคคลที่มีสัมมาทิฏฐิย่อมทำให้ผู้คนเข้าสู่สัทธรรมและเกื้อกูลต่อเทพยดาและมนุษย์ การมีสัมมาทิฏฐิในใจเปิดทางใ

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสถึงลักษณะของสัตบุรุษไว้ ดังนี้ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สัตบุรุษเป็นผู้มีความเห็นอย่างสัตบุรุษอย่างไร คือ สัตบุรุษในโลกนี้ เป็นผู้มีความเห็นอย่างนี้ว่า ทานที่ให้แล้วมีผล ยัญที่บูชาแ

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสถึงลักษณะของสัตบุรุษซึ่งเป็นผู้มีความเห็นว่าผลของกรรมมีจริง สัตบุรุษคือผู้ที่มีสัมมาทิฏฐิในการเชื่อมั่นในกรรม บุญ และบาป การทำทาน รักษาศีล และเจริญสมาธิภาวนาเป็นแนวทางดำเนินชีวิ

ทั้งการกระทำและคำพูดได้ บุคคลนั้นย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้ไม่ก่อศัตรู จะเป็นผู้มีมิตรดี และประสบความสุข ในบั้นปลาย ซึ่งเรียกว่า การรักษาศีล ที่กล่าวมานั้นถือเป็นข้อปฏิบัติในการควบคุมกายและวาจาให้เป็นปกติ

การควบคุมกายและวาจาให้สงบเริ่มต้นที่การควบคุมใจ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่าใจคือผู้ควบคุมกาย การเจริญภาวนาช่วยให้ใจนิ่งและส่งผลต่อความสุข ความเป็นมิตร และสันติภาพในสังคม หากทุกคนปฏิบัติดังนี้ ชีวิตหลัง

พระพุทธศาสนาได้สอนเรื่องนี้ไว้ ซึ่งถือเป็นหลักตัดสินว่าสิ่งใดควรทำ สิ่งใดไม่ควรทำ เรียกว่า หลักกรรม หรือหลักแห่งการกระทำ หลักกรรมนี้แบ่งออกเป็น 2 ด้าน คือ กรรมดี และกรรมชั่ว บุคคลใด กระทำความดีย่อมได้

พระพุทธศาสนาได้สอนเรื่องหลักกรรมซึ่งก็คือการทำความดีและความชั่ว โดยกรรมดีจะนำไปสู่การได้รับบุญและไปยังแดนสวรรค์ ส่วนกรรมชั่วจะนำไปสู่การได้รับบาปและทุกขเวทนาในนรก การยึดมั่นในกรรมและมิจฉาทิฏฐิก็เป็นสา

ส่วนทิฏฐชุกัมม์ (ข้อ 10) สามารถจัดเข้าได้ทั้งทาน ศีล และภาวนา ดังนั้น การทำทานหรือการให้ (ทานมัย) จึงจัดเป็นหนึ่งในวิธีการทำบุญ หรืออาจกล่าวได้ว่า การทำทาน เป็นการกระทำที่ก่อให้เกิดบุญขึ้นในใจของผู้ให

บทความนี้กล่าวถึงทานหรือการให้ในพระพุทธศาสนา ซึ่งจัดอยู่ในทิฏฐชุกัมม์ สามารถแบ่งเหตุผลของการให้ทานออกเป็นหลายประการ ตั้งแต่การให้เพราะความหวัง การให้เพื่อหลีกเลี่ยงความกลัว หรือการให้เพราะเห็นว่าทานเป

พระศาสดาทรงรับรองคำของพระอานนท์ และตรัสเช่นเดิม โดยทรงมุ่งให้พระนางได้บุญมาก ได้อานิสงส์มากๆ เพราะการถวายสังฆทานมีผลมากกว่าปาฏิบุคคลิกทาน ดังพระดำรัสว่า “ดูก่อนอานนท์ เราไม่กล่าวปาฏิบุคคลิกทานว่ามีผลม

พระศาสดาทรงแสดงอานิสงส์ของการถวายสังฆทานว่าเป็นกิจกรรมที่มีผลมากกว่าปาฏิบุคคลิกทาน โดยมุ่งประโยชน์ให้กับหมู่คณะ พระสงฆ์เป็นเนื้อนาบุญที่สำคัญ พระสงฆ์จะเป็นพลังที่ช่วยทำให้พระศาสนาอยู่ต่อไปอย่างยาวนาน

ดังนั้น จึงต้องระวังรักษาจิตเจตนานี้ให้บริสุทธิ์มั่นคงทั้ง 3 กาล เพื่อให้เป็นทานที่บริบูรณ์ และ เกิด บุญอย่างเต็มที่ ทายก (ผู้ให้) ก่อนแต่จะให้ทาน เป็นผู้ดีใจ กำลังให้ทานอยู่ย่อมยังจิตให้เลื่อมใส ครั้

เนื้อหานี้เกี่ยวกับการให้ทานที่มีความบริบูรณ์ โดยเน้นถึงความสำคัญของการรักษาจิตเจตนาให้บริสุทธิ์และความบริสุทธิ์ของผู้ให้และผู้รับก่อนที่จะให้ทาน พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนว่า การให้ทานในผู้ที่มีศีลธรร

อินทกเทพบุตรนั้น เมื่อครั้งที่เป็นมนุษย์ ได้ถวายข้าวเพียงทัพพีเดียวแด่พระอนุรุทธ เถรผู้เป็นพระอรหันตสาวกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บุญนี้ย่อมมีผลมากกว่าทานที่อังกุรเทพบุตรทำแล้ว คือได้ก่อเตาไฟ หุงข้าวเป็น

อินทกเทพบุตรแสดงให้เห็นว่าการถวายทานแก่องค์พระอรหันต์มีผลมากกว่าการทำทานทั่วไป การพิจารณาก่อนการให้ทานทำให้มีผลมากขึ้น เช่นเดียวกับการหว่านพืชในนาดี ขณะที่การให้ทานที่ไม่ได้คุณภาพจะส่งผลอานิสงส์น้อย โ

2. สัตบุรุษย่อมให้ทานด้วยความเคารพ คือเคารพในตัวบุคคล มีความอ่อนน้อม เช่น การยก ประเคนด้วยมือทั้งสอง รวมทั้งให้ด้วยกิริยาอาการที่เคารพในทาน เช่น ยกขึ้นจบเหนือหัวแล้วจึงให้ เป็นต้น ผู้ที่ให้ทานด้วยความ

การให้ทานเป็นคุณธรรมที่สำคัญในพระพุทธศาสนา สัตบุรุษต้องให้ด้วยความเคารพ เช่น การยกประเคนอย่างอ่อนน้อม และต้องให้ในเวลาที่เหมาะสม โดยแบ่งประเภทของการให้ทานออกเป็นหลายประเภทตามกาล เช่น อาคันตุกะทานและคม

เขาไม่อาจจะปกปิดทรัพย์ที่มากมายขนาดนั้นได้ จึงคิดว่าควรที่จะกราบทูลพระราชาให้ทรงทราบ ดีกว่า แล้วได้นำเอาทองคำจำนวนหนึ่งใส่ถาดไปเฝ้าพระราชา กราบทูลเรื่องทั้งหมดให้ทรงทราบ พระ ราชาส่งราชบุรุษไปขนทองคำที

เรื่องราวนี้พูดถึงนายปุณณะที่ไม่ปกปิดทรัพย์และกราบทูลพระราชาเกี่ยวกับทองคำ จากนั้นพระราชาได้ทราบเรื่อง และทรัพย์สินกลายเป็นทองคำต่อหน้าต่อตา รวมถึงบทบาทของการทำทานซึ่งส่งผลดีให้กับผู้ทำทาน แสดงให้เห็น

ทั้ง 3 ระยะ เป็นสำคัญ คือ ก่อนให้ก็ดีใจ ขณะให้ก็เลื่อมใส และหลังจากให้แล้วก็ปีติเบิกบานใจ หากสามารถ ประคองเจตนาทั้ง 3 ระยะนี้ได้ นั่นย่อมหมายถึงอานิสงส์ผลบุญที่จะเกิดขึ้นอย่างสุดประมาณ ดังที่ พระผู้มี

การให้ทานมีความสำคัญมากในพระพุทธศาสนา โดยมีเจตนา 3 ระยะ คือ ก่อนให้ ก็ดีใจ, ขณะให้ มีกำลังใจดี, และหลังจากให้ มีความปีติเบิกบาน หากมีเจตนาบริสุทธิ์จะส่งผลอานิสงส์ให้มากขึ้น การให้ทานแก่ผู้มีศีลเป็นทาท

แตกต่างที่เวลา เวลาในการให้ทานก็มีผลต่ออานิสงส์ที่เกิดขึ้นได้เช่นกัน บางคนเมื่อเกิดความเลื่อมใสในที่ใดก็ ให้ ทานทันที แต่กับบางคนจะให้ทานก็ต่อเมื่อตนเองมีความพร้อม หรือบางคนคิดจะให้ก็บังเกิดความลังเล

บทความนี้พูดถึงอานิสงส์ของการให้ทานในช่วงเวลาที่แตกต่างกัน โดยเน้นว่าผู้ที่ให้ทานทันทีตามความเลื่อมใส จะได้รับอานิสงส์มากกว่าผู้ที่ลังเลใจ นอกจากนี้ยังว่าด้วยการมีเพื่อนพ้องและบริวารว่า มีบทบาทสำคัญใน

4.1.2 อภัยทาน อภัยทาน คือ การให้ความปลอดภัย ให้ความไม่มีภัยแก่ตนและผู้อื่น ไม่ถือโทษโกรธเคือง ในการล่วงเกินของผู้อื่น ไม่มีเวร ไม่ผูกเวรกับผู้ใด ทั้งยังมีจิตเมตตาปรารถนาดีต่อผู้อื่นเป็นนิตย์ การให้อภั

อภัยทาน คือ การให้ความปลอดภัยแก่ตนและอื่นๆ ไม่ถือโทษโกรธเคือง การให้อภัยเป็นการให้ที่ไม่ต้องลงทุน แต่บางคนทำได้ยากเพราะกิเลส ต้องฟังธรรมและปฏิบัติธรรมให้อภัยได้ง่ายขึ้น การให้อภัยทำให้ตนเองรู้สึกดีขึ้

“การให้อะไร ชนะการให้ทั้งปวง รสแห่งอะไร ชนะรสทั้งปวง ความยินดีในอะไร ชนะความยินดีทั้งปวง ความสิ้นไปแห่งอะไร ชนะทุกข์ทั้งปวง” พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตอบว่า สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ สพฺพรสํ ธมฺมรโส ชินาต

การให้ธรรมทานชนะการให้ทั้งปวง และความยินดีในธรรมย่อมเหนือสิ่งอื่นใด พระพุทธเจ้าทรงอธิบายว่า การแสดงธรรมเป็นสิ่งที่ต้องใช้ทักษะและคุณสมบัติที่เหมาะสม รวมถึงการไม่หวังผลตอบแทนและการปฏิบัติตนอย่างถูกต้อง

5. จักไม่กล่าวคำที่กระทบตนและผู้อื่น คือไม่แสดงธรรมโดยยกความดีของตัวเองเพื่อโอ้อวด หรือ ยกความผิดพลาดหรือจุดด้อยของคนอื่นขึ้นมาเป็นเหตุเพื่อประจานความผิด หรือกล่าวล้อเลียนเขา ต้อง กล่าวมุ่งอธิบายธรรมะ

เนื้อหาเกี่ยวกับการแสดงธรรมและอานิสงส์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นจากการสอนและฟังธรรม โดยระบุว่าผู้แสดงธรรมควรไม่กล่าวคำที่กระทบตนและผู้อื่น ต้องมีวิธีการอธิบายที่ไม่ทำให้ผู้อื่นเสียหาย โดยเน้นประโยชน์ที่ทั้งผู้

เหล่าพระเถระและพระเขมกะต่างถามและตอบปัญหากันด้วยอาการอย่างนี้ โดยมีพระทาสกะ เป็นสื่อกลาง ซึ่งต้องเดินทางกลับไปกลับมาถึง 4 ครั้งด้วยกัน จนกระทั่งพระเขมกะยอมเดินทางไปด้วยตนเองทั้งที่ยังเจ็บไข้ เมื่อไปถึ

เรื่องราวของการสนทนาและการถามตอบปัญหาธรรมะระหว่างพระเถระและพระเขมกะ ซึ่งทำให้ทั้งสองฝ่ายบรรลุเป็นพระอรหันต์ จุดสำคัญคือการให้ธรรมะเป็นทานที่ยิ่งใหญ่กว่าทานอื่น ๆ ทั้งนี้ยังมีการอธิบายถึงความยากลำบากใน

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จออกจากเมืองพร้อมด้วยภิกษุเป็นจำนวนมาก ได้ทอดพระเนตรเห็น พระสาคตะล้มกลิ้งอยู่ที่ประตูเมือง จึงตรัสสั่งให้ภิกษุทั้งหลายช่วยกันพยุงพระสาคตเถระไป แล้วจัดให้นอน หันศีรษะมาทางพระองค์

บทความนี้กล่าวถึงเหตุการณ์ที่พระสาคตเถระล้มเหลวจากการดื่มสุรา ถึงแม้เคยเป็นที่เคารพแต่การกระทำนี้ส่งผลให้ความประพฤติเสื่อมทราม เรื่องนี้ชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของศีล 5 โดยเฉพาะข้อที่ 5 ที่เกี่ยวกับการไ

กุศลธรรมทั้งมวลจะตั้งอยู่ได้เพราะอาศัยความไม่ประมาท แต่เมื่อใดเกิดประมาทเสียแล้ว กุศลก็ ไม่สามารถตั้งอยู่ได้ การดื่มสุราเป็นทางมาแห่งความประมาท เมื่อประมาทก็ได้ชื่อว่าตั้งอยู่ในอกุศล ทั้งหลาย สามารถกร

การรักษาความเป็นปกติของมนุษย์ต้องไม่ดื่มสุราเมรัย ซึ่งเปิดทางให้ประมาท กุศลจึงไม่สามารถตั้งอยู่ได้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงความสัมพันธ์ระหว่างศีล 5 กับคุณค่าของมนุษย์ โดยการไม่เบียดเบียนและเคารพสิทธ