บทบาทของการให้ทานในพุทธศาสนา : หน้า 7/128

ร่างกายจะมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านก็ตาม แต่ดวง วิญญาณของเราก็มุ่งมั่นทำความดีให้สำเร็จดังที่ได้ ตั้งใจไว้” ว่าแล้วก็กราบอาราธนาพระปัจเจกพุทธเจ้า ว่า “ขอท่านผู้เจริญได้โปรดรับภัตตาหารของข้าพเจ้า ด้วยเถิด” ท่านเศรษฐีสำรวมจิตมั่น ก้าวลงไปในหลุม ถ่านเพลิงด้วยความกล้าหาญ โดยไม่หวาดหวั่นต่อ มรณภัย มีใจผ่องใส ตั้งมั่นอยู่ในบุญ และด้วย อานุภาพแห่งความเชื่อมั่นในบุญดอกบัวใหญ่ก็ผุดขึ้น มารองรับเท้าทุกย่างก้าวของเศรษฐี อีกทั้งมีเกสร ดอกบัวหอมฟุ้งกระจาย โปรยปรายลงใส่ร่างกายของ ท่านเสมือนหนึ่งพร่างพรมด้วยละอองทองคำ เปลวเพลิงอันร้อนแรงนั้น ไม่อาจเผาไหม้กาย ของท่านเศรษฐี แม้เพียงปลายเส้นขนก็ไม่ระคาย เคืองแต่อย่างใด ท่านเศรษฐีก้าวเดินไปบนดอกบัว ยืนถวายภัตตาหารอันมีรสเลิศลงในบาตรของพระ ปัจเจกพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้ารับภัตตาหารแล้ว ได้กระทำอนุโมทนา และประสงค์จะประกาศการ สร้างความดีของท่านเศรษฐี จึงลอยบาตรขึ้นไปใน อากาศ เมื่อมหาชนทั้งหลายออกมาดู ท่านก็เหาะขึ้น สู่เวหามุ่งไปป่าหิมพานต์เหมือนเดินไปบนกลีบเมฆ ฉะนั้น เมื่อฝ่ายมารพ่ายแพ้ต่อความดี ก็รู้สึกเสียใจ ที่ขัดขวางไม่สำเร็จ จึงอันตรธานหายไป ชาวเมือง พากันมาที่บ้านของท่านเศรษฐี ต่างแซ่ซ้องสาธุการ ในวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ที่กล้าเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อจะ ได้ถวายทานพระปัจเจกพุทธเจ้า ท่านเศรษฐีจึงถือ โอกาสชักชวนชาวเมืองให้อาจหาญในการทำความดี หมั่นทำทานและรักษาศีล มหาชนฟังแล้วเกิดความ เลื่อมใส ต่างมีใจมุ่งมั่นในการบำเพ็ญบุญยิ่ง ๆ ขึ้นไป ละโลกแล้วก็ไปบังเกิดในสวรรค์ ยอดนักสร้างบารมีทั้งหลาย พระโพธิสัตว์เจ้า นั้นไม่เคยท้อแท้ในการให้ทาน เพราะทานเป็นก้าว แรกที่จะต้องทำให้เต็มเปี่ยมเพื่อสนับสนุนให้การ สร้างบารมีข้ออื่นสะดวกสบายยิ่งขึ้น ทานบารมีเป็น สิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ หากไม่ได้สั่งสมทานบารมีก็ &