การนั่งสมาธิและบทบาทของครู : หน้า 78/128

ๆ บนโลกนี้ผ่านไปแค่นิดเดียว ฉันอยากขอบคุณ กับประสบการณ์ดี ๆ ที่เกิดขึ้น” มามาดูเองก็มี ประสบการณ์ที่เธอประหลาดใจ เธอกล่าวว่า “ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้ แต่เมื่อฉันนั่งไปเรื่อย ฉันกลับไม่รู้สึกถึงเวลา เมื่อพระอาจารย์บอกให้ ลืมตา ฉันไม่อยากลืมตาเลย แม้ว่าใกล้เวลาเที่ยง ฉันก็ไม่รู้สึกหิว ซึ่งปกติฉันจะหิวตรงเวลามาก ฉันจะส่งเสริมให้ทุกโรงเรียนมีการนั่งสมาธิอย่าง น้อย ๑๕ นาที ในตอนเช้า เพื่อปลูกเมล็ดพันธุ์แห่ง สันติสุขภายในให้กับนักเรียนของเรา” หากค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน ผลงานของ ครูก็คงจะเป็นการปั้นแต่งให้ลูกศิษย์มีความรู้ คู่ความดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในศตวรรษที่ ภัยธรรมชาติกำลังโหมกระหน่ำ ภัยจากวิบากกรรม กำลังส่งผล ภัยจากกิเลสคนกำลังเต็มบ้านเต็มเมือง ครูคอนนี้เป็นเสมือนไอดอลหรือต้นบุญต้นแบบของ ครูผู้ทวนกระแส ไม่ยอมให้ความชั่วร้ายเป็นใหญ่ ในสังคม เธอหาวิธีที่จะทำให้ดวงใจของตนบริสุทธิ์ มีแสงสว่างในตัวเอง เพื่อส่องนำทางชีวิตที่ถูกต้อง ให้แก่ศิษย์ เป็นแบบแห่งความประพฤติให้แก่ เยาวชนและเป็นแม่พิมพ์ตัวอย่างให้แก่ปูชนียบุคคล ที่ต้องยืนอยู่หน้าชั้นทั้งหลาย พระเทพญาณมหามุนี (หลวงพ่อธัมมชโย) ปรารถนาให้ครูทุกคนมีจุดเริ่มต้นที่น่าอัศจรรย์ เฉกเช่นเรื่องนี้ อันเกิดจากผลพวงของสมาธิ เพราะท่านเคยกล่าวไว้ว่า “มนุษย์เกิดใหม่ทุกวัน และต้องเรียนรู้กันใหม่ทุกคน มนุษย์ที่มาเกิดนี้ ต่างก็ปรารถนาที่จะเรียนรู้สิ่งที่ถูกต้องและดีงาม จากผู้ที่เกิดก่อน ซึ่งการเรียนรู้จากครูนั้นถือเป็นหลัก ครูจึงต้องทั้งแนะและนำว่า สิ่งใดควรทำ สิ่งใด ไม่ควรทำ คอยชี้โทษ ชี้ภัย ทั้งในปัจจุบันและ ในสังสารวัฏ ดังนั้นครูจึงต้องศึกษาหาความรู้ เพิ่มเติมในสิ่งดีงาม นำมาถ่ายทอดแก่ลูกศิษย์ด้วย ความรัก และกระทำตนให้เป็นแบบอย่างที่ถูกต้อง เพราะศิษย์จะต้องดูครู ครูทำอะไรศิษย์ก็ทำอย่าง นั้น ครูจึงเป็นต้นบุญต้นแบบที่สำคัญของโลก เป็น ตัวอย่างที่ดีสำหรับนักเรียน โลกไม่อาจขาดแคลน ต้นบุญต้นแบบได้ ถ้าขาดต้นบุญต้นแบบแล้วโลก ก็คงพังพินาศ” (จากหนังสือ “ฉันจะเป็นแสงสว่าง ให้กับเธอ” หน้า ๗๘-๗๙)