การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานและความสำคัญของการมีครูอาจารย์ : หน้า 67/121

การเพียงเท่านี้จะเป็นไรไปเล่า ขออาราธนาพระผู้เป็นเจ้าจงเข้า ถ้าไปบำเพ็ญวิปัสสนากรรมฐานตามประสงค์เกิด เรื่องอาหาร บิณฑบาต นั้นไม่ต้องหวั่น จะช่วยกันจัดการส่งไปทุกวัน มีให้ ขาดได้ ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา พระอาจารย์โมกข์กูเดินทางเข้า ถ้่า ไปบำเพ็ญวิปัสสนากรรมฐานวงอยู่เพียงผู้เดียว ทิวาวารผ่านไปประมาณ ๓ ปี พระโมภกูผู้มีวิริยะ อุตสาหะในการบำเพ็ญวิปัสสนากรรมฐาน ก็อจากาถ้าหากยังวิริยะ ด้วยอาการหม่นหมองของคนผิดหวัง เพราะการบำเพ็ญวิปัสสนา กรรมฐานของท่านไม่ประสบผลสำเร็จสมความมุ่งหมาย คือว่าไม่ ได้ผล พระวิปัสสนาญาณแม้แต่สัญญาณหนึ่งเดียวไม่บังเกิดขึ้นเลย ก็จะเกิดขึ้นอย่างไว้ใจได้เล่า เพราะท่านปฏิบัติเอาเอง ไม่มี ครูอาจารย์แนะนำให้ จริงอยู่ แม้ว่าท่านจะมีความรู้สูง เรียน จบพระบาลีไตรปิฎกอรรถกถา แต่นั่นเป็นเรื่องของคณธรระ สำหรับวิปัสสนาธุระแล้ว จะต้องมีครูอาจารย์แนะนำหลักการ ปฏิบัติที่ถูกต้องให้ จึงจะปฏิบัติได้ผลสมความมุ่งหมาย เมื่อได้พักผ่อนที่ราบนั่นพอสมควรแล้ว พระโมภกูผู้ มิจดมโนมานะไม่ท้อถอย ก็ออกเดินทางจากวิหารจันตขนบท มุ่ง หน้าไปหาพระอาจารย์ของตน ณ มหาวิทยาลัยในเมืองอมรรูปรๅ เล่า เรื่องให้ท่านฟังโดยตลอดแล้วก็กราบเรียนถามว่า จะปฏิบัติ