ชีวิตนักบวชในพุทธศาสนา : หน้า 17/108

ชีวิตนักบวช คือ ชีวิตของผู้แจ้งโลก...มิใช่หนีโลก การบังเกิดขึ้นของพระสัมมาสัม ข “ผู้ที่จะมาบวชได้ต้องถือว่าเป็นผู้มีบุญมาก เพราะเพศสมณะ พุทธเจ้าเสียก่อน และกว่าจะมา เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น จะ ต้องสร้างบารมี ๓๐ ทัศ เต็ม ใช่ว่าใครจะมาอยู่ได้ง่าย ๆ ต้องสั่งสมบุญกันมาข้ามภพข้ามชาติ เปี่ยมบริบูรณ์ เป็นเวลายาวนาน ต้องมีบารมีมาก จึงจะมีโอกาสมาบวชในพุทธศาสนา ดูอย่างในสมัย เกิดตายนับภพนับชาติไม่ถ้วน พุทธกาลเป็นต้น ผู้ที่มาบวชนั้น ไม่ใช่ผู้ด้อยโอกาส แต่เป็นผู้ที่มาจาก สร้างบารมีโดยไม่กลัวอุปสรรค หลายตระกูลที่ล้วนแต่ประสบความสำเร็จในชีวิต หลายท่านมาจาก ตระกูลกษัตริย์ขัตติยะก็มี พราหมณ์ก็มี แพศย์ก็มี ศูทรก็มี มีทุก ๆ ตระกูลมาบวชกัน เพียงแค่ว่ามาจากตระกูลกษัตริย์ หรือพราหมณ์ หรือมหาเศรษฐี ที่เข้ามาบวช ก็แสดงว่าไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้ว ไม่ใช่ เรื่องของผู้ด้อยโอกาส แต่จะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งทีเดียว” ๆ ทำตั้งแต่ สละทรัพย์ไม่เสียดาย ทรัพย์ก็ ไม่ใช่เลิก น้อย ๆ น้อย ๆ จนกระทั่งยกทรัพย์ที่ เป็นราชสมบัติ จนกระทั่งแม้มี สมบัติจักรพรรดิ ซึ่งเป็นสุดยอด นอกจากนี้ พระเดชพระคุณหลวงพ่อยังได้ให้โอวาทไว้อีกตอนหนึ่งว่า แห่งสมบัติของปุถุชนก็ยังยกให้ “บุคคลใดได้มีโอกาสได้เข้าสู่เพศสมณะนั้น จะต้องเป็นผู้มี สละแจกจ่ายเป็นทานโดยไม่ บุญญาธิการที่สั่งสมมานับภพนับชาติไม่ถ้วน กว่าจะมีพระธรรม เสียดาย ปรารถนาเพียงอยากจะ คำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นเป็นสิ่งที่ยากอย่างยิ่ง จะต้องมี เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า”