การเป็นแม่: การเดินทางของความรักและการเรียนรู้ : หน้า 24/108

แล้วก็ได้ เพราะในการคลอดท่าผิดปกติ ไม่ว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ วันนั้นเองที่แม่ได้ประจักษ์ ถึงคำพูดที่ว่า “วันเกิดลูกนั้นคล้ายวันตายแม่” ตอนที่มีลูกคนแรก เมื่อเรากลับมาถึงบ้าน ความโกลาหลก็เปิดฉากขึ้น ลำบากกว่าตอนที่ลูก อยู่ในท้องเสียอีก ทั้งเรื่องการกินนม กินน้ำ นี่ อ อาบน้ำ ทาแป้ง และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ของลูก ซึ่งล้วนเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับแม่ แม่ ได้รู้จักอะไรแปลก ๆ เพิ่มขึ้น เช่น ไกรปวอเตอร์ มหาหิงค์ การจับลูกพาดบ่าให้เรอ ฯลฯ ตอนนั้น แม่ยังเจ็บแผลมาก แต่พยายามปรับตัวทำทุกอย่าง ให้ดีเพื่อให้ลูกมีความสุขที่สุด อะไรที่เป็นความสุข ของลูกแม่ก็ทำให้ เป็นต้นว่าเอาลูกมานอนบนอก แล้วร้องเพลงให้ฟัง ทั้ง ๆ ที่เสียงแม่ไม่คล้ายนักร้อง เลยสักนิด แต่ลูกแม่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข ภาพนี้แม่ ไม่เคยลืมและแม่ยังคงจำเพลงนั้นได้ เวลาฝนตก แม่ก็อุ้มลูกไปดูฝนแรกของชีวิต แม่ยังสอนอะไรให้ ลูกอีกตั้งหลายอย่าง เช่น สอนให้กินน้ำส้ม กิน กล้วย กินข้าวบดผสมแกงจืดตำลึง หัดให้ลูกกิน ผัก สอนให้รู้จักปู่ ย่า ตา ยาย และสอนให้รู้จัก สิ่งต่าง ๆ รอบตัว เช่น ต้นไม้ ดอกไม้ รถ เครื่องบิน หนังสือ นาฬิกา แมว นก ไก่ ฯลฯ ไม่เพียงแต่แม่เท่านั้นที่สอนให้ลูกได้เรียนรู้ แต่ลูกก็สอนให้แม่ได้รู้จักกับสิ่งต่าง ๆ มากมาย เมื่อมีลูกแม่เปลี่ยนจากคนที่ไม่เคยรักเด็ก กลาย เป็นคนที่มีความรักเผื่อแผ่ไปยังเด็กคนอื่น ๆ จาก คนที่มีความอดทนน้อย ก็มีความอดทนมากขึ้น จากคนที่เคยท้อแท้ ก็กลายมาเป็นนักสู้ชีวิต ฯลฯ แม่ดีใจนะที่เราได้มาเป็นเพื่อนแท้ของกันและกัน ได้มาจูงมือกันเดินไปบนโลกใบนี้ และดีใจที่ลูก ทำให้แม่เติบโตขึ้นในหลาย ๆ ด้าน มีความเข้าใจ ชีวิตมากขึ้น แม่สำนึกในสิ่งเหล่านี้อยู่เสมอ ภายในเวลาไม่กี่ปี ลูกเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ และ มีพัฒนาการมากมาย จากเด็กตัวน้อยที่ช่วยตัวเอง ไม่ได้ ทำได้แค่หายใจ ร้องไห้ ดิ้นไปดิ้นมา เวลา หรือออกมาถ้าไม่มีใครช่วยจัดการลูกก็ต้องนอน อยู่อย่างนั้น ลูกแม่ค่อย ๆ โตขึ้นและเก่งขึ้น คลานได้ นั่งได้ เดินได้ เรียกแม่ได้ นับเลข ๑-๓ ได้ ลูกแม่เก่งจริง ๆ ตอนนี้บ้านของเราไม่เงียบเหงาแล้ว ๆ