ข้อความต้นฉบับในหน้า
ชาตินี้ คืชาตที่สุด ๕๐๐๐ ซึ่งจะเป็นชาติสุดท้าย
แล้วที่เราถูกตัดหัว เราตั้งใจจะพืนจากกรรมนี้ จึงหัวแรงขึ้นมา แต่ที่ร่องให้นั้น เพราะสงสารท่าน หากท่านฆ่าเรา ท่านจะต้องรับทุกข์ด้วยการถูกตัดศีรษะไปถึง ๕๐๐๐ ชาติ เช่นเดียวกั
เรา ท่านจะชื่อหรือไม่ก็ใจเข็ด
พราหมณ์ได้ฟังดังนั้น ก็รีบปลอบใจ
แนะ "เจ้าอย่ากลัวเลย เราเชื่อ เราเชื่อ อีกทั้ง
จะไม่ฆ่าเจ้า และจะปล่อยให้เจ้าเป็นอิสระด้วย" ท่านพราหมณ์ไม่ว่าสนจะมฆ่าไม่ว่า
วันนี้เรากไม่อาจพ้นจากความตายได้ ใครทำกรรมใดไว้ตนจะต้องรับผลของกรรมนัน้"
แนะกล่าวยืนยัน แตพราหมณ์ก็กล่าวรับรองเหมือนกันว่า "ถึงอย่างไร เจ้าไม่ต้องกลัว เราจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย เราจะให้ลูกศิษย์ค่อย
ติดตามคุ้มครองเจ้า ไม่ให้เจ้าได้รับอันตราย
เด็ดขาด" และไม่รุจะอธิบายอย่างไรต่อไป จึงได้แต่ขอบคุณ ขณะเดียวกันก็ยืนกรานว่า
"ท่านพราหมณ์ บางทีเราทำกันนั้น มีลักษณะมากเกินกว่าที่ท่านจะคุมครองเราได้ ท่านอย่าได้เพี่ยงพยายามเลย" ถึงกระนั้นพราหมณ์ก็ยังยึนยันว่า เขายังว่าจะคุ้มครองเราได้ ท่านอย่าได้เพียงพยายามเลย" ดังนั้นพราหมณ์ก็ยังยืนกรานว่า ยิ่งว่านะไม่ยอมให้ใครมาแทนคนนี้อย่างเด็ดขาด
จากนั้น พราหมณ์ก็ปล่อยแพะเป็นอิสระ พร้อมกับสั่งให้หลานลูกศิษย์คอยติดตามคุ้มครองเพอย่างใกล้ชิด เมื่อแพะถูกปล่อยก็เดินตรงไปที่ต้นไม้นั่นที่นั่นอยู่หลังแผ่นหิน
ขณะกำลังจะอ้อลอีคอรินไปไม่อยู่ นั้น ฟ้าผ่าลงมาที่แผ่นหินแบบไม่มีปี่ไม่มีงา ทำให้สะเก็ดรุ้ง