การทำบุญและสมาธิในชีวิตประจำวัน : หน้า 64/100

เพราะคนที่มานั่งสมาธิกันที่นี่ มีแต่เจ้าของกิจการ เจ้าของร้าน และนายห้าง ละแวกประตูน้ำที่รวยๆ กันทั้งนั้น ส่วนเราสองคนเป็นแค่แผงลอยแบกะดิน เร่ร่อน เรากลัวเขาจะว่าเราว่า เป็นพวกไม่เจียม ไม่มี จะกินแล้วยังมานั่งสมาธิอีก ตอนนั้นเราจะชอบ เวลาที่เจ้าหน้าที่เขาปิดไฟให้นั่งสมาธิมากๆ เพราะ ความมืดทำให้ไม่มีใครมองเห็นเรา ไม่รู้ว่าเราเป็นใคร ซึ่งตอนเลิกนั่งสมาธิเขามีการใส่ซองทำบุญ นายห้าง แต่ละคน เขาใส่แบงค์ ๑๐๐ แบงค์ ๕๐๐ ส่วนเรา รู้สึกอายที่เรา ๒ คนมีทำบุญคนละแค่ ๑๐ บาท แต่ก็ยอมทนอายมาศูนย์ทุกวันศุกร์ ด้วยความที่อยาก ฟังธรรมะจากพระอาจารย์ เพราะยิ่งมาก็ยิ่งทำให้ เราเข้าใจเรื่องบุญมากขึ้นๆ รู้ว่าสาเหตุที่ชีวิตเราต้อง อแบบนี้ก็เพราะเราไม่ได้ทำบุญมา พอรู้และ เข้าใจอย่างนี้ทำให้เราพยายามทำบุญเรื่อยๆ จน กระทั่งชีวิตเริ่มดีขึ้น คือวันที่เราขายของไม่ได้ถี่ๆ มาเจอแบ ติดต่อกันนั้นไม่มีอีกเลย หากวันที่ขายไม่ดีจริงๆ ก็ จะขายได้อย่างน้อย ๑ ตัว พอมาศูนย์ปฏิบัติธรรมประตูน้ำบ่อยเข้า ก็ เริ่มมีคนชวนเรามาวัด ซึ่งเราก็จะวิ่งไปเอากระปุก ออมสินที่คอยหยอดเหรียญไว้เป็นค่าข้าว ค่าน้ำแข็ง ยกมาทั้งกระปุกเพื่อขอถวายหลวงพ่อกับเขาบ้าง แม้เราไม่มีเงินก้อนใหญ่ๆ ทำบุญ แต่มีเท่าไรก็จะ ทยอยเอามาทำบุญสร้างองค์พระ เทกันจนเกลี้ยง กระเป๋า เราทำอย่างนี้มาตลอด ๒ ปีกว่า นับตั้ง แต่เริ่มรู้จักวัด เพราะเราเชื่อมั่นในบุญ อย่างครั้งหนึ่ง ช่วงที่เข้าตาจน ไม่มีจะกินแม้แต่น้ำก๋วยเตี๋ยว หรือ น้ำมาม่า มื้อต่อไปก็ไม่รู้จะกินอะไรกันแล้ว เรากลับ ตัดสินใจไปวัด ไปนั่งสมาธิทั้งน้ำตาไหลพรากๆ นั่นแหละ เรานั่งอธิษฐานขอให้หลวงปู่ช่วย เพราะไม่ อยากให้ความจนบีบคั้นให้เรากลับไปเป็นลูกจ้างเขา อีก หากกลับไปจะไม่มีโอกาสได้มาวัดสร้างบุญ แม้