ชีวิตในตลาดเนื้อวัว: ประสบการณ์ของเด็กกำพร้า : หน้า 10/82

ต่อมา ข้าพเจ้าย้ายมาอยู่กับคุณป้าซึ่งมีอาชีพเป็นแม่ค้าขาย เนื้อวัวรายใหญ่ ในตลาดจังหวัดนครสวรรค์ โดยข้าพเจ้าและพี่ชาย มีหน้าที่เป็นคนไปสั่งล้มวัวและควายทุกวัน วันละ 6 ตัว หากมีเทศกาล ก็เพิ่มเป็น 10 ตัว ทำตั้งแต่อายุ 12 ปี จนถึงอายุ 19 ปี ข้าพเจ้ารู้สึก ตัวเองเหมือนเป็นนายนิรยบาลในนรก เพราะไปทำหน้าที่ตัดสินชีวิต ของวัวเหล่านั้น ตลอดเวลา 7 ปี ข้าพเจ้าและพี่ชายต้องตื่นตอน 2 ทุ่ม นํา รถซาเล้งออกไปนอกเมืองเพื่อไปสั่งล้มวัว พอล้มเสร็จก็รอแล่เนื้อ จากนั้นก็บรรทุกซากเนื้อวัวที่พึ่งตายใหม่ๆ กลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้ง ไปทั่ว เพื่อมาส่งที่ตลาดให้ทันก่อนเที่ยงคืน หากวันไหนเป็นวันพระ จึงจะได้หยุด ข้าพเจ้ารู้สึกไม่สบายใจเลยที่ต้องทำอย่างนั้น เพราะเรารู้ เต็มอกว่ามันบาป แต่ไม่มีทางเลือกอื่นเพราะเราเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ ญาติพี่น้องก็ไม่มี ทรัพย์สมบัติติดตัวก็ไม่มี จึงจำใจต้องทำ มันถูก บีบบังคับให้ทำเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง ตัวคุณป้าเองจะให้ค่าตอบแทนอย่างเต็มที่ ทั้งรถ ทั้งเงิน สมกับที่ข้าพเจ้าเหนื่อย แต่ในใจลึกๆ แล้ว ไม่เคยมีความสุขกับเงิน ที่ได้มาด้วยการฆ่าชีวิตของสัตว์ กรณีศึกษา กฎแห่งกรรม 8