ข้อความต้นฉบับในหน้า
น้องเล็กกลับมาพักฟื้นที่บ้าน ไม่นานก็กลับไปทำงานได้
ตามปกติ แต่ต้องกินยาตามที่หมอสั่ง ทุกคนรู้สึกสบายใจรวมทั้ง
ผมที่ได้ทราบข่าวด้วย คิดว่าต่อไปคงไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นอีก ซึ่ง
ทุกคนคิดผิด เพราะหลังออกจากโรงพยาบาล และกินยาตามที่
หมอสั่งแล้ว ร่างกายของน้องเล็กค่อยๆ เปลี่ยนไป ผมโทรศัพท์
คุยกับน้องเสมอ ให้กำลังใจว่า “เดี๋ยวมันก็คงจะค่อยๆ
หายไปเองแหละ” เมื่อถามถึงอาการที่ร่างกายค่อยๆ เปลี่ยนไปของ
น้องเล็ก ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และพี่ชายจะพูดเหมือนกันว่า มาดูเอง
ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว จนกระทั่งผมปิดเทอม เดินทางกลับมาเยี่ยม
บ้านที่เมืองไทยโดยไม่ได้บอกใคร เมื่อถึงบ้านก็นั่งเล่นที่โต๊ะ
รอน้องเล็กเลิกงาน เมื่อถึงเวลาก็ได้ยินเสียงรถเข้าบ้านมา ผมแกล้ง
ทำเป็นหลับ ได้ยินเสียงน้องเล็กเดินเข้ามาใกล้ๆ ผมกำลังจะอ้าปาก
พูดวา “จะ เอ” แต่พอลืม
1
ตาขึ้นมา ผมต้องตกใจ
กับสิ่งที่ผมเห็น ผู้หญิง
คนหนึ่งไม่ใช่น้องเล็ก
ตัวใหญ่กว่ามาก หน้า
เหมือนลิงยักษ์ ดวงตาลึก
และหมองคล้ำ ใบหน้า
คาง ลำคอใหญ่ ผมอึ้งไป
พักหนึ่ง สิ่งเดียวที่ทำให้
ภาพน้องเล็ก (คนขวามือ)