ชีวิตประจำวันของเด็กสาวในชนบท : หน้า 42/82

เนื้อสัตว์โดยเฉพาะหอยโข่งตัวนี้จะเป็นอย่างไร จึงจับหอยโข่งดึงออก มาแล้วก็กัดกินสดๆ กินได้นิดหน่อยต้องโยนลงทิ้งไปในน้ำ เพราะ ไม่อร่อยเลย จันทราอายุได้ 7 ขวบเต็ม ต่อมาเมื่อหนูจันทราอายุได้ 7 ขวบเต็ม แม่ให้ยายพาไป สมัครเรียนที่โรงเรียนประชาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ใกล้บ้านยาย (ประมาณ 1 กิโลเมตร) แต่ไกลจากบ้านแม่มาก เวลาไปเรียนต้อง นั่งเรือ 2 ตอน เป็นเรือเร็วจากบ้านแม่ไปขึ้นที่ตลาด และเดินจาก ตลาดไปโรงเรียน รวมระยะทางประมาณ 3 กิโลเมตร ไปกลับคือ 6 กิโลเมตร เป็นเช่นนี้ทุกวัน ไม่เคยได้เงินไปกินขนมเลย ถึงเวลา ครูปล่อยพักกลางวันหนูจะไปยืนที่ร้านขายกวยจั๊บ เมื่อใครกินเสร็จ ลุกไป หนูก็จะเข้าไปเก็บชามกวยจั๊บไปล้าง เช็ดโต๊ะ ล้างน้ำแข็ง มือที่เขาหมกแกลบไว้ แล้วนำไปวางไว้ที่แท่นไสน้ำแข็งให้เขา ที่ทำ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อหวังจะได้กินของฟรีสักชาม ถ้าวันไหนกวยจั๊บ เขาเหลือเขาก็จะตักให้กิน 1 ถ้วย ถ้าไม่เหลือก็จะให้กินน้ำแข็งไสแทน แต่ถ้าวันไหนไม่เหลือทั้งสองอย่างก็จะอด วันนั้นก็ทํางานฟรีไป ทำเช่นนี้อยู่ทุกวัน จึงไม่มีโอกาสไปวิ่งเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ตกเย็น เลิกเรียนก็จะเดินตากแดดจากโรงเรียนมารอขึ้นเรือที่ตลาด บางวัน เรือเขาก็ลืมจอดรับ ต้องรออีกประมาณ 1 ชั่วโมง จึงจะย้อนออกมา กรณีศึกษา กฎแห่งกรรม 40