การตัดสินใจในชีวิตและการบวช : หน้า 28/82

แล้วก็ร้องไห้อย่างไม่อายใคร ที่น่าอัศจรรย์ใจ อาการน้องเล็กกลับค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก จนออกไปพักฟื้น ที่บ้านได้ ผมกลับมาญี่ปุ่นอีกรอบ และคิดว่าถ้าขึ้นเป็นอย่างนี้คงแย่ ใจจริงผมอยากเรียนต่อจนถึงปริญญาเอก แต่กว่าจะถึงวันนั้นผม อาจจะต้องเอาปริญญาบัตรไปวางไว้หน้าศพน้องเล็ก แล้วก็พูดว่า “เรียนจบแล้วนะ” ก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงเสียใจไปตลอดชีวิต ผมจึงตัดสินใจไม่เรียนต่อ กลับมาเมืองไทยโดยไม่บอกใคร แล้วเข้า ไปบวชเป็นพระธรรมทายาท รุ่นเข้าพรรษาปี พ.ศ. 2546 ที่วัด แห่งหนึ่ง พอใกล้วันบวชจึงโทรศัพท์มาที่บ้าน คุณพ่อคุณแม่ไม่ว่า อะไร เพียงแต่ห้ามบวชตลอดชีวิต และท่านคงไม่ได้มางานบวช แต่ น้องเล็กจะไปแทน เมื่อถึงวันบวช ช่วงเช้าเป็นพิธีขอขมา และรับ ผ้าไตรจากผู้ปกครอง เมื่อเดินถึงหมายเลขของ ผม ผมก็นั่งคุกเข่า กล่าว คำขอขมา ขณะที่ผม กำลังจะรับผ้าไตร ผม ต้องประหลาดใจอีกครั้ง ว่า คนที่มาถวายผ้าไตร กลับดูไม่ใช่น้องเล็ก คน ที่เห็นเป็นผู้ชายผมหยิก WORLE PEACE ภาพน้องเล็ก (คนซ้ายมือ)