โลกที่ไร้แก่นสาร : หน้า 48/108

มหรสพ ถึงคราวหัวเราะก็หัวเราะ ถึงคราวร้องไห้ก็ร้องไห้ ถึง คราวตลกขบขันก็ตลกขบขัน จนกระทั่งอินทรีย์แก่กล้าบารมี เต็มที่จะเป็นพระอรหันต์ อยู่ๆ ก็นั่งเซ็งด้วยกันทั้งคู่ ดูมหรสพ ถึงบทหัวเราะก็เฉยๆ บทโศกก็เฉยๆ ขบขันก็เฉยๆ ไม่มีอารมณ์ ร่วมด้วย แล้วหันหน้ามาเจอกัน สบตากัน ทั้งคู่พูดประโยค เดียวกันพร้อมๆ กัน เอ....วันนี้คุณแปลกจังเลย วันนี้ดูเซ็งจัง ดูมหรสพอะไรไม่ค่อยมีรสมีชาติ คุณก็เหมือนกัน บอกไม่รู้ เป็นไงวันนี้เห็นโลกมันว่างเปล่า แล้วก็เต็มไปด้วยกองเพลิง มันเร่าร้อน ไม่ได้มีสาระอะไรเป็นแก่นสารเลย ดังนั้น ไม่ว่าเราจะสมบูรณ์ไปด้วยโภคทรัพย์สมบัติ พวกพ้องบริวาร สมบัติมากมายแค่ไหนก็อย่างนั้น ตอนนี้ ความรู้สึกที่จะแสวงหาชีวิตอีกระดับหนึ่ง คือชีวิตของพระ อริยเจ้าก็จะเกิดขึ้นและในที่สุดก็สมหวัง เพราะฉะนั้น บุญเล็กบุญน้อยนี่ เราอย่าไปคิดว่าไม่ สำคัญนะ ทำไปเถอะ จะค่อยๆ สั่งสมไปเรื่อยๆ สักวันหนึ่งเมื่อ เต็มเปี่ยมล้นปรี่ แล้ววันนั้นเราจะมีความรู้สึกที่แตกต่างจาก คนรอบข้าง แตกต่างจากเพื่อนฝูงญาติสนิทมิตรสหายทีเดียว ๔๗ โลกที่ไร้แก่นสาร