การปลดปล่อยจากความยึดมั่นในโลกา : หน้า 19/108

อย่างไรเราต้องตาย แล้วให้ละคลายความยึดมั่นถือมั่นใน โลกามิส โลกามิสก็คือเหยื่อล่อให้ติดอยู่ในโลกนี้ เป็นเหตุให้ ใจห่างจากกระแสของพระนิพพาน เมื่อห่างจากกระแสของพระนิพพาน ซึ่งเป็นแหล่ง กำเนิดของความสุข ห่างมากเข้าๆ เราไปจมจ่อมอยู่ในโลกามิส คือเหยื่อล่อนี้ ชีวิตจึงเต็มไปด้วยความระทมทุกข์ เราลองพิจารณาที่ผ่านมา ตั้งแต่เราเกิดจนมานั่งอยู่ อย่างนี้ เราจมจ่อมอยู่ในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสต่าง ๆ เรานึกอย่างนี้ก็แล้วกันว่า ถ้าหากว่าเราเข้าใกล้แหล่ง กำเนิดแสงเท่าไร เราก็ยิ่งพบความสว่างมาก พบความสว่าง มากเท่าไร ความสะดุ้งกลัวต่างๆ ก็จะหายไป มีความอบอุ่นใจ ถ้ายิ่งห่างจากแหล่งของแสงมากเท่าไร เราก็จะยิ่งพบกับความ มืด ความมืดนั้นนำมาซึ่งความสะดุ้งกลัวกับตัวของเราเอง ลองนึกถึงสภาพว่าเราเดินไปในป่ามืดๆ ป่ารกทึบ มี ภัยต่างๆ รอบด้านเลย จากสิงสาราสัตว์บ้าง จากคนร้ายบ้าง จากอุบัติเหตุบ้าง สารพัดที่เกิดขึ้นในความมืด แต่เราเดินมา เห็นแสงริบหรี่สว่างๆ อยู่ในกลางทุ่งไกลๆ ใจเราชื้นขึ้นมาทันที ชีวิตเป็นของน้อย