การเตรียมใจเมื่อเผชิญความตาย : หน้า 74/108

ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ แล้วท่านก็บอกกับเพื่อนสหธรรมิกกุ้ง ข้างๆ ว่า พวกเธอน่ะ ถ้าฉันเป็นอะไรไป เธออย่ามาถูกตัวฉันนะ ฉันกำลังตรึกดวงใสๆ ฉันจะไปสวรรค์ชั้นดุสิต เธออย่ามายุ่ง เพราะฉะนั้นตอนเราป่วยหนักนอนอยู่บนเตียง มีคนมา แวดล้อม ต้องบอกไว้ก่อนตอนดีๆ นะ ตอนที่ยังไม่ทุกขเวทนา กล้าพอว่า ทุกคนอย่าร้องไห้ ไม่มีประโยชน์ ให้ช่วยสวดมนต์ให้ฟัง พูดธรรมะให้ฟัง ทำอะไรไม่ได้ก็ให้เฉยๆ ไว้ อย่าร้องห่มร้องไห้ พูดโน้นพูดนี่ สิ่งที่จะพูดเป็นเรื่องบุญ เรื่องกุศล เรื่องธรรมะ เรื่องครอบครัวอย่าไปพูด ทำมาหากินอย่าพูด เรื่องเป็น หนี้เป็นสินใครไม่ต้องพูด เอาไว้ชาติหน้าไปใช้กันใหม่ และก็ให้ ใจนิ่งอยู่ในกลางกายอย่างนั้นล่ะ นิ่งๆ เฉยๆ ให้ดวงใสๆ องค์ พระใสๆ พอทุกขเวทนามันกล้าขึ้นมา มันจะลืม มันจะปวด โน้นปวดนี้เลย แต่แข็งใจไว้ แข็งใจไว้นะ นิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้นทีเดียว ที่เราคิดว่าเป็นกลาง ศูนย์กลางกายนิ่ง พอถูกส่วนจะถูกดูดวูบ เข้าไปเลย เข้าไปตรงช่องนั้นเลย เพราะตรงกลางกายน่ะเป็น ที่พึ่งที่สำคัญที่สุด พอวูบเข้าไป ก็สว่าง แล้วก็หลุดมาตามฐานอย่างรวดเร็ว - ๗๓ -ยามคับขันให้แข็งใจเข้ากลางไว้