การฟังธรรมและความเข้าใจในพระพุทธศาสนา : หน้า 6/124

ตอไม้ ไม่แสวงหาอาหารมาให้ลูก นางอัญชนิกลัวลูกจะทำให้นางพลาดโอกาสได้ฟังธรรม จึงปลอบโยนลูกว่า "นั่งเสียก็อตกทรูดา เงียบ ๆ ไว้เด็กลูกนุ้งพูดแม่ปราบาณจะฟังธรรมที่ทำได้กในโลก ลูกนั่งลงจงเงียบได้แม่จะฟังธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบู พระผู้พระภาคเจ้าได้ตรัสเรื่องนิพพานอันเป็นเครื่องเปล่งตนจากโลกันต์ร้อนรั้วร้อนบ่วง อย่าให้แม่พลาดช่วงเวลแห่งการฟังธรรมเลยนะลูก" ปู่พุพสุเมซะก็คราวจะหายแหงกไหน ถอดนกอดกลั่นเอาไว้ บอกแม่ว่า "แม่จ๋า ฉันไม่รอเราแม่อีกแล้ว แม้อุตราน้องสาวของฉันจะไม่บรบมแม่อีกขอเชิญแม่ฟังธรรมเกิด การฟังพระสัทธรรมเป็นเหตุ นำความสุขมาให้ เราแต่ก่อนเรายังพระสัทธรรม จึงต้องมาอยากมีความวิบากระยาย เที่ยวแสวงหาอาหารไปด้วยความยากลำบากเป็นเวลานาน บัดนี้พระพุทธองค์แสดงธรรม นำความว่างไวนำให้แก่เทวและมนุษย์หลงอยู่ในกะแลกเลสลของแม่ตั้งใจดับพระธรรมเทศนา พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสเรื่องนิพพานอันเป็นเครื่องเปล่งตนจากโลกันต์ร้อนรั้วร้อนบ่วง พระผู้มีพระภาคเจ้าแสดงธรรมเทนณ ยาเรื่องอริสัล ชิงได้แก่ ทุกข์สมุทธ์ นิโร มรุ นางอัญชนิกลึกบุตรฉันฟังธรรมอยู่ตรงนั้น ได้ส่งไปตามกระแสพระธรรมเทศนาในที่สุดก็ได้บรรลุใจกับผล ส่วนอธิฎฐานของนางอัญชนิ เนื่องจากเป็นเด็กเกินไป ไม่อาจจะเข้าใจพระธรรมเทนาได้แจ่มแจ้ง แต่ก็อุปนิสัยแห่งการบรรลุธรรมข้ามชาติจึงสรุป นางอัญชนิบนธรรธรรมแล้ว จึงกล่าวขึ้นชมบุตรว่า "ดีแล้วจังลูก น่าชื่นใจจัง ลูกของแม่ เป็นคนฉลาด ปู่พุพสุเอ้ย เจ้าจงมีความสุขเกิด วันนี้เราเป็นผู้ก่อฯวุ่นด้วยนั่นทางพระอริยเจ้าแล้ว แม่และลูกรังษณ์ ๕ เป็นผู้ไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา