ความทรงจำและความผูกพันในสถานที่ : หน้า 103/124

กันตายยืนออกมาแล้ว นอกกานแห่งนี้ก็ยังเป็นที่ ๆ หลวงพ่อใช้เป็นห้องฉันเช่นเดิม ความหลังที่เป็นความทรงจำเก่า ๆ ที่อายุขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมองทะเงาะจุดออกมาที่ นอกกาน บางเรื่องยังแจ่มชัด บางเรื่องก็เลือนจางและค่อย ๆ เปื่อยผุไปตามอายุและกาลเวลา ถ้านอกกานไม่มีความรู้สึกก็คิดเหมือนกันเหมือนคนเรา อยากรู้เหลือเกินว่าว่าความทรงจำของนอกกานมีอะไรบ้าง นอกกานยังจะจำได้บ้างไหมว่า สมัยปีนี้มันมีเด็กหนุ่มหนาตา (ดี) แต่เถอะ ช่า ๆ คนหนึ่งได้มองใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ด้วย เขาใช้เรือนอ่างนกใช้เป็นห้องทำงาน เป็นห้องเรียน ห้องอาหาร ห้องประชุม จนกลายเป็นความผูกพันระหว่างคนกับสถานที่ การนึกถึงความหลังเช่นนี้อาจทำให้ผมตัดสินใจมสมัครเป็นสมาชิกใหม่ของสถาคมผู้สูงอายุในไม่ช้า ซึ่งตรงกันข้ามกับขั้วบีบหนอนนอกกานแห่งนี้อย่างสิ้นเชิงห้วงความทรงจำมาไม่ลามเข้า เพราะไม่ว่าจะอายุไหนก็ยาวนานผ่านฤดูฝนมาไม่รู้เท่าไร บ่มบังแผ่นเริ่มผุ เราก็เปลี่ยนให้ใหม่ ค้นแคะไปไม่พอั้นประกบ ก็ยายต่อเติมออกไปจนขานาวขาววาวมากขึ้น ผิวพื้นเริ่มมาเกือกเอาเคลือบพื้นผิวมากให้จนไม่เหลือร่องรอยความทรงจำ รูดร่ม ไม่ว่าจะผ่านไปอีกนานเท่าไร ชานแห่งนี้ก็ยังไม่มีความรามาปรากฏทุกอย่างยังคงเดิม มีเพียงบางหน้าที่บางอย่างเท่านั้นที่เปลี่ยนไป หลายปีแล้วที่ไม่ได้คุยประสบการณ์กันที่นี่ และไม่ใช่ห้องเรียนของผนานมาแล้วเช่นกัน เพราะพอดีว่านั้นผิดหวังมากขึ้น เราก็ต้องไปเรียนวิชาที่ต่างในห้องเรียนที่อยู่ไกลออกไป แต่คงเป็นห้องงานและที่อาศรของหลวงพ่อเหมือนเดิม และที่เมื่อวันนี้ก็เป็นโรงหนังเล็ก ๆ ของหลวงพี่ ที่สุดท้าย ๆ อย่างกระรอก นกง่าน นกกะราง และไก่มอขอชัยดำรงชีวิตอยู่รอบ ๆ กู่อ แล้วทุกอย่างก็กลืนกันสู่เวลาปัจจุบัน เวลาสำคัญที่สุดที่เราสามารถจะสร้างความทรงจำ ๆ สะสมไว้ให้อย่อนได้กลับมานึก เพราะผนกะรางต่างก็พากันส่งเสียงดังเจี๊ยวจ้วเพื่ออหาอาหารที่นอกกาน ถ้าผมลองทำไมบ่มมั่งและไม่ออกไปเปิดกาอราของพวกเขาไว้ รับรองได้เลยว่า พวกเขาจะต้องมาเคาะกระจกป๊อก ๆ เรียก จ้องความสนใจเราทนไม่ไหวต้อนใจอ่อนนอกไปดูแล พวกเขาจนได้ ผมว่าผมจะรู้เหตุที่หลวงพ่อย้ายไปนั่งปฏิบัติธรรมที่ห้องใหญ่แล้วว่าเพราะเหตุใด! ......