การสร้างบารมีในพระพุทธศาสนา : หน้า 46/132

พระมหาเทิดเกียรติ นาถชโย เปรียญธรรม ๖ ประโยค หลวงพี่เจ้าวัดมือปี ๒๕๔๙ โดยมีสายสมิต คือลวงน่าที่เป็นภูฏีกัน แต่ท่านบวชอยู่ที่วัดดีน ท่านเห็นว่า วัดพระธรรมกายเป็นสำนักงานนี้ดีแน่ มีความระเบียบแคร่ครัดท่านจึงบอกให้หลวงพี่งบวชที่วัดพระธรรมกาย เมื่อ บวชแล้วหลวงพี่ได้รับการฝึกฝนจนจะมีมุขวามาน เป้าหมายชีวิต และ สร้างบารมีอย่างมีความสุขเรื่อยมา ในการสร้างบารมีนั้น หลวงพี่ต้องการสร้างบารมีแบบ “อาสาทาน-บารมี” คือต้องมีม่านไว้ โดยอุทิศชีวิตใหเป็นของพระพุทธศาสนา รับใช้ งานพระศาสนาให้มั่นสืบต่อไป การสร้างบารมีของหมู่คณะวัดพระธรรมภายทำให้หลวงพี่ประทับใจ มาก เพราะตั้งแต่หลวงพี่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครที่ไหนสร้างบารมีแบบ เอาชีวิตเป็นเดิมพัน สร้างด้วยความสุข และสร้างกันเป็นทีม วิธีการก็ชัดเจน เป้าหมายก็ชัดเจน คืที่สุดแห่งธรรม พักกายกายทางที่อุดมสมบูรณ์ พระมหาอิฐ อธิโช เปรียญธรรม ๗ ประโยค หลวงพี่เป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องกฎแห่งกรรมเลย ยิงลูก ตาปลาเป็นอาจิณ แต่พอเรียนถึงประถมศึกษาปี ๕-๖ อาจารย์ประจำวัน เปิด DMC ให้ดูทุกวัน หลวงพี่เลยรู้จักกฎแห่งกรรมมากขึ้น พอเรียนจบ อาจารย์ชวนบวชสามเณรภาคฤดูร้อนที่วัดอุบลราษฎร์ฯ หลวงพี่อยู่ จนจบโครงการและชอบชีวิตการเป็นอยู่อย่างพระ แบบแนว เลยสมัคร เข้าบวชเนตรที่วัดพระธรรมกาย หลวงพี่ประทับใจบัการสร้างบารมีทุกอย่างแต่เข้ามาวันแรกจนถึง ปัจจุบัน เวลาเห็นสามเณรรุ่นใหญ่ของอุดรชีวิตแล้วรู้สึกว่า ท่านเท่มาก เป็น ต้นบุญต้นแบบ ก็เลยตั้งเป้าหมายแล้วฝึกตัวเต็มที่ แม้จะอุปสรรคมากมาย แต่หลวงพี่มองเป้าหมายเป็นหลัก อุปสรรคก็เลยกลายเป็นเรื่องเล็ก ทำให้ หลงพออยู่มาจนถึงทุกวันนี้ นอกจากนั้น หลวงพี่ยังมองไม่เห็นว่ามีวิธีชีวิต อื่นใดในโลกเท่ากับการเป็นสมณะ เพราะการเป็นสมณะไม่มีโอกาสทำ ความชั่วเลย ๕๔ อยู่ในบุญ มิถุนายน ๒๕๕๙