การแต่งตัวและมารยาทในวัด : หน้า 91/132

หลวงปู่เสมอ ๆ ท่านก็ถอดปากให้ แต่ว่าให้ไปบอกพระให้ครบนิสรีม ไม่ใช่บอกหลวงปู่คนเดียว คืบอกให้ครบนิสรีมเสียดก่อน แล้วค่อยมาเก็บ เพราะมะม่วงนี้เป็นของสงค์ ต้องทำให้ถูกวินัย พวกเราที่มาดัดเบียนกัน ถ้าเป็นของที่จาดไว้ให้ไม่ต้องไปอะไรเขา เพราะคนละสงค์จัดไว้แล้ว ให้เป็นข้าวปลาฉาหารสำหรับฤดูกาลมีมวัด แต่ของที่อยู่ตามต้นอย่าเพิ่งไปแตะต้องให้ไปบอกให้ครบนิสรีมเสียดก่อน ไม่อย่างนั้นจะไปเป็นเปรตเหมือนพระฤาษีของพระเจ้าพิมพิสาร เรื่องนี้ต้องระมัดระวังให้ดี หากเข้าวัดแล้วทำให้ถูกต้องก็ญาณมาก แต่ทำทำผิดก็กายเป็นบาปไป ๑๒ จงระวังแต่งตัวให้สุภาพเรียบร้อย การแต่งตัวให้เหมาะสมกับกาลเทศะ ถือเป็นการให้เกียรติผู้อื่นงานและสถานที่ ไม่เพียงแต่เป็นการรักษามารยาท ยังเป็นการรักษาความปลอดภัยในชีวิต หน้าที่การงาน และทรัพย์สิน ตลอดจนการแสดงออกถึง ความเป็นผู้รู้จักควรไม่ควรอีกด้วย ๑๒. จงระวังแต่งตัวให้สุภาพเรียบร้อย เราอยู่ในบ้านท่าน การอุปโยคน์ต่างให้เป็นสุขภาพ เรียบร้อยจึงจะดี เราเป็นไทยด้วยไม่ควรนุ่งโล่งโล่งเลย โล่งดูจะหนึ่ง เช่น นุ่งผ้าถ่ายหาดาควรไม่ให้เขาเป็นแขกเขาควรนุ่งก็เป็นประเพณีของเขา เราควรนุ่งอย่างโจงกระเบนตามประเพณีเรียบร้อย ถ้ากางเกงจีนก็ได้ไม่จำเป็นอะไรเพราะอยู่กับบ้าน ลอยชายและผ้าถุงงบเป็นอาการที่มิสมประมาทท่าน เจ้าของบ้านไม่ควรระทำ ถึงกว่านี้ไม่เห็น (ผู้อ่านเขาเห็นก็ไม่ดี)