การขอของและการรักษาของส่วนรวม : หน้า 89/132

13. ของของนาย จงขอเสียก่อน จึงถือเอา สิ่งของนั้นที่ได้คือของนาย จะเป็นของมีราคามาก ถิ่งที่มีผู้จะมีราคาค่า เราไม่ควรคิดเบียงบังยยกเอามาเป็นประโยชน์ ของเรา สิ่งต้องด้วยคิคลคิทนานา เมื่อเรพลใจยงาจะได้ ก็ควรว่ารับขอร้อง ให้เป็นกิจลักษณ์สุขอันดี อันสิ่งที่ควรที่เราจะขอได้ ถาวรที่ท่านจะให้ได้ เมื่ออนุญาตให้แล้วเราจึงรับเอา นาย ก็คงจะเห็นความคิดความชอบของเรา และเป็นที่ไว้วางใจด้วย การที่เราจะไปอยู่กับเจ้าบนายคนใดก็ตาม แน่มเข้าเป็นบุญของเราตามที่ ไม่ควรอิจฉาสะหหยบ่อยสิ่งของของเขามาเป็นประโยชน์ส่วนตน ไม่ว่าจะสิ่งของนั้นจะเป็นของส่วนตัวหรือเป็นส่วนรวม ราคาจะมากจะน้อย ก็เอามาเป็นประมาณ เช่น ดินสอ ปากกา ราคาเพียงไม่สตางค์ ก็อย่าได้ไปหยิบฉวย มา เพราะสิ่งของใดก็ตามที่เจ้าของเขาไม่ได้ให้ถือเป็นผิดศิลข้อที่ ๒ อนิหนานนาน ทังสิ้น สำหรับเรื่องการรักษาของของส่วนรวมนี้ ผู้ใหญ่สมียก่อนท่านเครงครัดในเรื่องนี้มาก หลวงพ่อมีพระองค์หนึ่ง ไม่ใช่พี่ตัวบัณบอ๋อเหมือนพี่ คุณพ่อของท่านเป็นข้าราชการผู้ใหญ่อยู่ ในกรมแผนที่ เป็นหนึ่งในงานในงานทำแผ่นที่ประเทศไทย โยมพี่สาวนนั้นเล่าให้ฟังว่า เมื่อคุณพ่อกลับ จากสำรวจทำแผนที่ ท่านจะนำเอกสารภาพวาดต่าง ๆ กลับมาที่บ้าน และเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนนี่ยังไม่มีภาพทายทางอากาศ จึงต้องใช้เอกสารมาก ลูกน้องของท่านสองคนที่ช่วยกันหานแผนที่มาเดินซ่านเลย และการรวบรวมเอกสารในสมัยนั้นไม่สะดวกสบายเหมือนในสมัยที่เขียนกระดาษถึงไม่มีใช้ มีแต่เข็มหมุดเท่านั้น ตอนนั้นก็ราว ๆ ๔๕ ปีที่แล้ว ช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ ๒ เล็กน้อย เพิ่มหมุดซึ่งคุณผู้หญิงไว้ในการตัดเย็บเสื้อผ้า เป็นของหยากในท้องตลาด มีแต่ในหน่วยราชการเท่านั้น โยมพี่สาวให้ฟัง ว่าที่ที่พ่อกลับมาจากสำรวจแทบจะทำแผนที่ต่างจังหวัด ก็ใช้นำให้จัดเอกสารใหม่ เอาเข็มหมุดที่กัดกระดาษออกแล้วนำมาเข้ารูปในแฟ้ม เมื่อแกะเสร็จเรียบร้อย ปรากฏว่าได้เข็มหมุดดังกล่าวมีก็เป็นความที่เป็นเด็กผู้หญิงร้านเย็บปักถักร้อย ก็เลยหยิบเข็มหมุดของคุณพ่อไว้อยู่มือนึง เพื่อจะตัดเสื้อผ้าจะได้มีกลัด เพราะของพวกนี้เมือ่เบิกเอามาใช้แล้ว ไม่ต้องคืนได้ เพราะเป็นของเล็กน้อย มิถุนายน ๒๕๕๗ อยู่ในบุญ ๘๗