บทเรียนเรื่องศีลและความรับผิดชอบต่อแผ่นดิน : หน้า 90/132

วุ่นหนึ่งคุณพ่อมาเห็นเข้า ว่ายังมีเข็มหมุดตกค้างอยู่ที่โยมพี่คนนี้อีกทีมนึกโมโหมากเอ็ดเสียงลั่นบ้าน บอกว่านี่เป็นการโกงแผ่นดิน เอาเข็มหมุดมาตั้งหยิมมือหนึ่ง ก็เลยต้องเอาไปคืน นี้คือรูปลับ ย่าตา ยายของเรา ท่านมองสิ่งของใด ๆ ที่ไม่ใช่ของตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งของราชการว่ามเป็นของกลาง เป็นสมบัติของแผ่นดิน ดังนั้นเข็มสักเล่ม ด้ายสักผืน ท่านก็ไม่น้อมเอาของใคร พยายามรักษาศีลศิลจนทานของท่านอย่างดี เพราะอย่างนี้แหละท่านถึงได้รักแผ่นดินไทยไว้ให้เรายึดในทุกวันนี้ แต่ในปัจจุบันนี้มีธรรมเรื่องศีลข้อ ๒ ของเราหย่อนยานไปมาก อย่าว่าแต่เป็นหมดเลย ยิ่งกว่าหลายเท่าที่โกงกันยุ่ยบยับไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้น ข่าวครึ่ม จริงจังหน้าหนังสือพิมพ์อยู่ทุกวัน อย่างนี้ความมั่นคงของชาติคงจะเสื่อมถอยไปด้วย ถ้าเป็นสิ่งที่เราอยากได้จริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นของเล็กน้อยเพียงใดก็ให้เอาปากขอให้เป็น กิจจะลักษณะ ไม่ใช่บีบอวนเอามา ต่อไปในเบื้องหน้า ไม่ว่าเราจะอยู่ใดก็ตาม อย่าให้ใครเขาแฉงสัยได้ว่า เรามีอะไรขโมยเอามา เถาว่าใจดีแผลงไปให้กันนิด ๆ ว่ากันอย่างเรา แม้จะเป็นผู้ม้อ ยากจนแสนเบ็นงบอย่างไร ก็ไม่เห็นแก่ได้ของของใคร ไปถึงไหนก็อดไม่ได้ เพราะไม่มีมูลทันให้กินแทนแหงแคล่งใจ ไม่มีใครสามารถต้านเราได้ สำหรับเรื่องนี้ มีอุทาหรณ์สำหรับคนที่เข้าวัด คือ เรื่องราวของพระเจ้าพิมพลาร ซึ่งเป็นองค์อุปัชฌายะพระพุทธศาสนาที่สำคัญในสมัยพุทธกาล ในอดีตชาติกำเนิด ท่านได้ทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา ของพระพุทธเจ้าพระองค์ก่อน ๆ มาอย่างดี ส่วนพระญาติของท่านแบ่งออกเป็นกลุ่มใหญ่ ๆ ๒ กลุ่ม กลุ่มหนึ่งมาช่วยท่านนำบำรุงพระพุทธศาสนา ตั้งใจทำบุญสุนทาน เมื่อโลกไปแล้ว ที่ยังไม่หมดกิเลสก็ไปเป็นเทวดาสวยรื่นสุขในสวรรค์ อีกกลุ่มหนึ่งเป็นคนประเภทเห็นแก่ได้ ยกย่องเอาทรัพย์ตั้งแต่เข้าวปาผลภารที่จะถวายพระ รวมไปถึงเครื่องไม้เครื่องอะไรต่าง ๆ นำกลับไปใช้เป็นของส่วนตัว พวกพระญาติที่เห็นแก่ได้เหล่านี้ ต้องไปเกิดเป็นปรสียหลายยก มาดูข่าวนี้พระเจ้าพิมพลารทรงเป็นองค์อุปัชฌายะพระพุทธศาสนาของสำคัญ พระญาติจึงพบท่านที่เป็นเปรตดังกล่าวว่ามีมาขอส่วนบุญ เลยทำให้เกิดประเพณีการถวายอุทิศส่วนกุศลให้แก่เปรตต้นเหตุเพราะความที่เห็นแก่เล็กแก่เนื้อง