หลักฐานธรรมจากคัมภีร์อุปปาตสันติ : หน้า 49/121

ระบุพระธาตุสราญ ๒๕๑๒ ศาสตราจารย์จ่าทองคำวรรณ ผู้เชี่ยวชาญการอ่านและเขียนอักษรโบราณ ได้ตรวจสอบกับข้อวามในหนังสือพระธรรมกาย พบว่านี้อา ตรงกับเรื่องพระธรรมกาย นับเป็นหลักฐานธรรมภายในชั้น ๖ ในส่วนหลักฐานธรรมภายในอีก ๒ ชั้น มีทั้งเป็นภาษาบาลี และภาษไทย จารด้วยอักษรของไทย อักษรธรรมล้านนา ทั้งนี้จะขอเริ่มต้นด้วยหลักฐานชั้นนี้ว่า "คัมภีร์อุปปาตสันติ" ซึ่งเป็นวรรณกรรมบาลีแห่งอดีตล้านนา แต่ขึ้นในลักษณะฉันลักษณ์ในพุทธศตวรรษที่ ๒๐ โดย พระมหามังคล-สิงห์วลเคราะห์แห่งเมืองเชียงใหม่ มีข้อความกล่าวถึง พระปุยยามและพระธรรมกาย ไว้ดังนี้ ๒๕๕. นานาคุณวิจิตตสาส รูปาปายาสลกฺโณ สพุทธวงศ์สาลี มารพนฺธมิไร เมตตาพลาน มหา สทา โลติ ภูริยา เตโชพล มหตา สุพฺพงคลมดูฏ โนฯ ๒๕๖. สพฺพบุญฺญตาทกายูส ชมมกายสูร สกฺโกลน สพุทธนามสุลา มตฺตา สุพงฺคลมดูฏ โนฯ คัมภีร์อุปปาตสันติ อักษรธรรมลาวา ที่มา : หอสมุดแห่งชาติลาว แปลได้ความว่า "๒๕๕ : ด้วยเมตตา- นาฏนาคุณยอดใหญ่แห่งธรรมกายมีพระสัปฺพุทธญาณเป็นกันของพระศาสดา อันมีเชอรามณของจักษุ เป็นต้น แต่เป็นอารมณ์ของปัญญาเท่านั้น ขอสรพงคลงึแก้ก้ากาพเจ้าทั้งหลาย" จึงเห็นได้ว่าคาถาอุปปาตสันติได้แตก รูปายและธรรมกาย ของพระพุทธเจ้าออก จากกันอย่างชัดเจน โดยระบุวธรรมกายของพระพุทธเจ้าเป็นองค์แทนและกล่าวอีกว่า พระธรรมกายสามารถเห็นได้ด้วยปัญญา มิใช่ด้วยตาทาสมัญไปจากอายุของคาถาอุปปาตสันติที่ประเมินไว้ เราสามารถสรุปได้ว่า อย่างช้าในพุทธศตวรรษที่ ๒๐ ธรรมกายย่อมเป็นที่รู้จักกันดีในเอเชียตนัยและอย่างน้อยในดินแดนล้านนาแล้ว กรกฎาคม ๒๕๔๔ อยู่ในบุญ ๕๖๗