การให้ทานและคุณค่าที่แท้จริง : หน้า 6/140

ขอทรงอนุเคราะห์รับบัตรตาฉัตรของพระองค์ ด้วยเถิด “พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงเป็นผู้บูชาตรัสรับบัณฑิต โดยดูชนภาพ อุบาสกใจมากที่จะได้ทำบุญใหญ่ เขานำเดินนำหน้า เมื่อถึงบ้านก็รีบจัดแจงปลาดอาสนะ แล้วนิมนต์ให้ประทับบนอาสนะ จากนั้นจึงถวายภัตตาหารเป็นประดิษฐ์ ครั้งพระผู้มีพระภาคเจ้าเสวยเสร็จแล้ว จึงทรงกล่าวอนุโมทนาว่า คนในโลกลืมให้ทานด้วยเหตุ ๘ ประการ คือ (๑) บางคนให้ทานเพราะหวังอยากได้ เช่น อยากประสบความสำเร็จในชีวิต หรือ พรั่งพร้อมด้วยลาภ ยศ สรรเสริญ สุข (๒) บางคนให้ทานเพราะความกลัว เช่น กลัวลำบาก กลัวความยากจน ถ้าไม่ทำทานกลัวว่าเกิดมาพบกรรมต่อไปจะเป็นคนนอนดึกนนทา (๓) บางคนให้ทานเพราะคิดว่า เขาเคยให้เรามาก่อน เราควรจะให้ตอบ การให้ ท่านอย่างนี้เป็นการตอบแทนคุณ เป็นการเห็นคุณค่าเป็นคนตฤษฎปกติ ว่า แมเขาไม่เคยขอของใด ๆ คืน แต่เพราะเห็นความดีที่เขาเคยทำให้ จึงตอบแทนคุณ (๔) บางคนให้ทานเพราะคิดว่า เขาจะให้ตอบแทน เป็นลักษณะการทำบุญเพื่อจะได้ถวายทาน เป็นลักษณะการทำบุญเพื่อจะได้ถวายทาน ซึ่งถือว่ายังไม่เข้าใจคุณค่าของการให้ทานอย่างแท้จริง (๕) บางคนให้ทานเพราะคิดว่า ทนเป็นความดี เป็นประโยชน์ใหญ่ต่อผูให้และผู้รับ โลกดังที่โลภอยากให้ การให้เป็นทางมาแห่งทรัพย์สมบัติ ทั้งที่เป็นของมนุษย์และของทิพย์ และยังอำนวยผลให้สมารถปฏิบัติธรรมได้สะดวก บรรลุผล นิมพานได้อย่างง่ายดาย จึงให้ทานด้วยใจผ่องใส (๖) บางคนให้ทานเพราะคิดว่า เราหูลากินได้ แต่คนเหล่านี้หาทานไม่ได้ การไม่ให้คนเหล่านี้เป็นสิ่งไม่ควร หมายความว่า หากเห็นยาจจากนิพพานมาถึงขานบ้าน