การเดินทางในทะเลทราย : หน้า 73/94

73 รวมพระธรรมเทศนา ๔ สมัยหนึ่ง ในเมืองพาราณสี เราเกิดเป็นพ่อค้า ได้บรรทุกสินค้าไปขายยังต่างเมือง เราได้ชักชวนเธอ และบริวารอีก ๕๐๐ คนไปด้วย ในการเดินทางต้องข้าม ทะเลทรายเป็นระยะทางถึง 50 โยชน์ ในตอนกลางวัน ทะเลทรายร้อนระอุมาก จึงต้องหยุดพักผ่อน แล้วเดิน ทางในเวลากลางคืน เมื่อเราและบริวารเดินทางรอนแรมไปใกล้จะถึง จุดหมายแล้ว เหลืออีกเพียง ๑ โยชน์เท่านั้น ซึ่งถ้าใช้ เวลาเดินทางเพียงแค่คืนเดียว ทรายไปได้ ก็จะข้ามพ้นเขตทะเล ครั้นถึงเวลากลางคืน เราก็ออกเดินทางกัน โดยให้เธอเป็นคนนำทาง สังเกตทิศจากดวงดาว เธอ ได้เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย กองเกวียนทั้งหมด จึงหลงทาง เช้าวันรุ่งขึ้นก็เดินวนกลับมาที่เดิม บริวาร ทั้งหมดรู้สึกอ่อนล้าและหิวโหยกันมาก เพราะขาดน้ำ ต่างพากันท้อแท้ไปตามๆ กัน เราเห็นดังนั้น จึงคิดว่าถ้าหากเราละความเพียร เสียอีกคนหนึ่ง หมู่คณะก็จะถึงแก่ความตายกันหมด เราได้ออกเดินสำรวจดูบริเวณรอบๆ นั้นกับเธอ พบ ว่า มีหญ้าแพรกกอหนึ่งขึ้นอยู่ เพราะว่าได้รับความชื้น