แนวคิดเกี่ยวกับสัมมาสมาธิและความคิดสร้างสรรค์ : หน้า 19/49

เพราะจำได้แต่เพียงตัวเอง จึงทำได้แต่เพียงดีใจ รู้มีแต่คิดสร้าง สรรค์ ไม่ทะลุใด้ด้วย บริสุทธิ์มากก็ได้ ความคิดสร้างสรรค์มักมาขึ้นเท่านั้น มองให้ดูนะ มันเป็นเหตุ เป็นผลักอย่างนี้ พระสัมมาอริยเจ้า ทางเท็ดง ทำแรงดีเหลี่ยวดีกว่าชาติเลอเกิน เพราะดีดี ความรู้ดีๆ จึงเกิดขึ้นในตัว รู้ซึ้งว่าน่าว่า ทำมายดีนี้ รู้ว่าสมามีดีอย่างไร ต้องทำกัน นิมิตเป็นองค์พระหรือองค์เจาะจงใจไปเรื่อย ๆ สมมติว่า "ใจของมัน" เก่ดขึ้นมาแล้วจะทำให้ใจอ่อนใส เราเรียกว่า "สัมมามรรค" ในท่านเองตรรกน่ามากกว่าดูในตัวไม่รู็รู้ดี ความรู้ก็เกิดขึ้นในใจ จะต้องไรํ้ตาม ขาวคือใครก็ตาม ขณะนั้น ๆ ในตนเองไม่บริสุทธิ์ ของดี จะงาม จะเป็นระเบียบเรียบร้อยก็อยากดู อยากดูของไม่ถูกต้อง ตามท่านองค์คลองรวม เช่น เวลเดินไปตามคุณก็ ว่าแต่ก็จะดี ๆ กลับไปอยู่นั้น ๆ ก็จะดี ๆ กลับไปลงหวรรณารประเทศ ไหวตามประเทศที่ชูรูปโป๋ ๆ เป็นอสิยา ไปเป็นเสี้ยว เพราะเลือกองางอย่าไม่มีแต่มืออย่างสัก ก็เลยแตะขอรอไว้ดี มีจําณงคนนี้เอาา ก็เลือกเรื่องไม่ดี คิดแต่ละเรื่อง ๆ ก็เข้ากัน ขึ้นมาทำด้วยกัน คิดดเตองบา คิดจะปล้น จะปลูกฝัง ลาดผิดเรื่องที่ดีดีแต่เรื่องไม่ดีทั้งสิ้น เพราะคิดแต่เรื่องในตัวเป็นอวัฏฐา เรื่องที่พูดกันแต่เรื่องไม่ดี เช่น ใครถามก็ไหนก็รู้ เรื่องร้าย เท่าไหร่พูดหมด เป็นคลังเรื่องร้าย ๆ ไว้ตลอดเวลา แต่เรื่องดี ๆ เช่น ใครไปบูชาไปทางไหนทิ้งไม่เคยเลย มากดนตนไม่เคยรู้จักเป็นอย่างไร เวลาใดก็ตามนึกขึ้นมาก็มีงี่ นักก็ไม่งั้น หรือบ้างก็เทือกเอากันในศาลเรียนให้แลกตามบางครั้งนอกจากก็ทำตาม ก็ไม่เป็นไส้มนามภิกาไปชอบบิดามารดาแทน สัมมาสมาธิภมิฉฉาสมาธิกันอย่างไร มิฉฉามันอันเป็นอย่างไร เวลาทำจิตออกจากจอม้าสู่บ้าน ก็จะเป็นเวลาเดียว มีอันที่กำลังเสือมึงอยู่ ถามว่านิมาสิไหม ต้องวานเป็น มันมีใจถึงเปรีอยงเอาไป มีไม่มีสนใจเลย อย่างนี้เป็นสมาธิแต่เป็นนิมาสิ คือ สมาธิที่อยู่ในพื้นฐานของความโกรธหรือความพยายาม เจ้าหนูไปตามจีบกา กลับถึงบ้านแล้วก็ยังฝันนี้ก็สนุกดีที่ตื่น คอยตอนขับขนมไม่ทำอะไรได้แต่ก็ฝันความลาวให้เห็นว่าฝันนี้รุ่งตื่น ถามว่ามันเป็นสมาธิไหม ตอบว่านั่นเป็นสมาธิ แต่เป็นสมาธิที่ยังอยู่บนฌาน กามํ มีเตมอใจ ทานเฉยๆว่า "มิจฉาสมาธิ"