ข้อความต้นฉบับในหน้า
กลาวคือ มีอยู่งหนึ่ง ญาติโยมทอดดอกไม้ไปถวายหลวงพ่อมัมัย ท่านเจ้าอาวาสสำนักงานใหญ่ กัลยาณมิตร หลวงพ่อท่านมองดูดอกไม้ต่าง ๆ มีมือกบอก ดอกกล้วยจําปา กล้วยไม้ พวงมาลัยดอกมะลิ และดอกมะลิเรียงอยู่ในพาน หลวงพ่อท่านยื่นดอกมะลิณั่งมาพิจารณาแล้วกล่าวว่า
"ความจริงดอกมะลิดอกนี้น่ารักมากนะ มีรูปทรงคล้ายหัวใจคนเดียวกันคู่ แต่ขาดผิดกันมาก ดอกมะลิแคบด้านบนแต่ดอกเท่ากัน"ท่านเปรียบเทียบกันแล้วกล่าวต่อไปว่า "ในดอกมะลิมีส่วนประกอบของชาตุชนิดหนึ่งในร่างทั้ง 5 ของมนุษย์ ที่ให้มนุษย์หอ หอมกว่าอย่างอื่น ในดอกบัวมีฐานภูมิ มีฐานบัวมีฐานทุ่ง 5 กลาย ๆ ดอกมะลิ แต่ยังมีความรู้สึกอยู่ในพอ ถ้าหากมีความรู้รสเราสามารถนำดอกมะลิออกไปมีน้ำหอมเหมันดอกมะลิได้"และในแนวเดียวกันเราก็สามารถเก่าดอกมะลิให้ลุกขึ้นเพื่อให้เท่ากันดอกอย่างง่าย ๆ ให้เท่ากันดอกอย่างได้ เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ทำได้ ที่ยังไม่ทำทีเพราะยังมีความรู้ร้อนอุดตันในพอ แต่วันที่ได้คนราวจิตจะรับกันขึ้นก็จะทำดอกมะลิให้ได้หรือดอกมะลิอย่างเดียวดอกมะลิได้"
วันนี้แล้วท่านก็ยืนดอกกะปิำมาจับเปรียบเทียบกัน แล้วกล่าวว่า
"ดอกจำปีบังบำปิเปี่ยมไปบ่อยเหมือนกัน กลิ่นก็กลิ่นกัน แต่รสกัน เหมือนกัน ถามว่ามีความรู้ร้อยขอ เก่ากับดอกจิ๋ให้เท่ากันดอกจิ๋ให้เท่ากันดอกจิ๋ให้" เอกลักษณ์ในทั้งสองชนิดร่วมกันมานาน เพื่อใหหยั่งมือขึ้นก็ทำง่ายได้
ในโลกนี้แบ่งอยู่สามแห่ง ถ้าหามีความรู้ร้อย ทุกอย่างทุกคนจะหลงตาม เหยื่อสม แต่ถ้าหามีความรู้ร้อยพอ เราก็ล้มตัวเอง เช่น เก้ารก็มีความสามารถภาพถี่ โจในกามั่งมีความสามารถพอกต ใจหาไม่กล้ารู้กับเรา แต่การมีความรู้ความสามารถทางด้านนี้ป้องกันตัวไม่พอ โจก็จะรังเกียจเรา ถ้าหามีความรู้ร้อยในพอ ก็จะรังเกียจเราด้วย
ถ้าหามีความรู้ร้อยอยู่ เมื่อของที่มีสิ่งต่าง ๆ ก็ผุดขึ้นมาของปลามไปหมด แต่ถ้าเมื่อเราเข้าใจเรื่องถถอย่างแท้จริง โลกแล้ว สิ่งต่าง ๆ หรือพฤติกรรมต่าง ๆ ในโลกนี้จะไม่มีอะไรปลากเลย อย่าง พระอรหันต์ พระอุตตะโมดอกท่านบริสุทธิ์ เมื่อท่านปรากฎก็นำคำคารให้ของท่านแท้กับใจถ้าหามีความรู้ร้อยในตัววักก็รู้ดีว่า พระองค์สามารถอธิษฐานในทุกๆอย่างในตัวได้อย่างไรให้พ้นทุกข์ พระอรหันต์ก็สามารถอธิษฐานในทุกๆเรื่องได้หมด เมื่อพระองค์สงบหมดในใจในในพระนาม
- ตามพระองค์
ในยุคยคนี้พูดถึงอะไร ๆ คุณอาจจะไม่ชัด แต่อย่าคิดแน่ๆว่า มันจริงๆ คำตอบ ๆ เอาแต่ใจมาหรือ ไม่เคย แต่เหตุที่ชื่อก็เพราะว่า เมื่อก่อนนานๆจะมีอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นยาจาน ท่านฝึกสมาธิมาก ๆ ถามในตัวของท่านจึงมีสิทธิ์ขึ้นมาพอสมควร ท่านเดินมานั่งในฉัน