การรับรู้ของใจและการเข้าใจผ่านประสาทสัมผัส : หน้า 9/49

เมื่อใจของเราบ่อบอ้อมก็มีบทสนทนา หมายความว่ามือเสียงมากระทบ ประสาทจะสั่งให้ใจได้รับรายงานเอาไว้ เรียกว่า "ได้ยิน" พอได้ยินเสียงดังจึงได้แยกว่านี้ว่ามันเป็นภาพ ที่เสียงเขานั้นนี้เสียงแกวตกแตก ขณะเดียวกันถ้าเปลี่ยนเสียงนั้นเป็นภาพให้เน้นอีกด้วย ตัวอย่างเช่น เมื่อเราได้ยินเสียงแกวตกแตกเกิดเพลงเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่ของเราไม่ได้ยินแกวตกแตกเลย แต่สามารถ "เห็นด้วยใจ" ว่าแกวตกแตกแต่เราไม่เคยเห็นดุมุทรที่ทำให้ได้ยินเสียงนั้นมาก่อน จะมีความปราถนาให้เราเห็นดุจเช่นนั้น แต่ไม่มีเป็นอะไรมากพราะที่เห็นนั้นจะแก้วหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับความบริสุทธิ์ของใจ ของแต่ละบุคคล เมื่อใจของเราบ่อบอ้อมนี้เต็มมีแกวตกฉ่ม หมายความว่ามีสีสันบ่งบอกรายงาน ไปให้พระบาปเขียนว่า "ได้กลิ่น" เน้นสันสนามเรียน นี้คือด้านอกนี้คือด้านในใจจึงเปลื่ยนรายงานให้ได้ว่านั้นเป็นภาพ และจะพอได้กลิ่นเรียนก็จะเห็นเป็นภาพในจิตที่ หรือพอได้ลมสัมผัสของพอรึจะเห็นภาพผิในใจที่ ตื่นเป็นดน เมื่อมีดูกุประทบกาย ภายถึงบ่าใจ ใจรับรายงานอะไรได้ว่า "โพธิผลพระ" แต่ถามมากมักจะเ็กียบกว่า "สัมผัส" และเหมือนกันก็จะเปลี่ยนรายงานที่ได้รับให้เป็นภาพนั้นในจิตเป็นภาพนั้น เป็นจินดึกจึงอาจจะเห็นเป็นภาพชั้นเดียวกันก็จะเห็นได้ในเมื่อมีด้ิงธรรมมิข้อธรรมกาย ก็จะสามารถเห็นได้เช่นเดียวกันพระอรหังอีกด้วย ถ้าอ่านหนังสือจงธรรมจะเข้าในบูรณา แทนที่ท่านจะกล่าวถึงการทำงานของใจว่ามีหน้าที่ "รับ" เป็นประกายบน ท่านจะได้กล่าวว่า "เห็น" คือ เน้นมานมาขาด เข้ามามากมาย เห็นนามทางบุญเห็นนามทางกาย เห็นนามทางจิตทุกอย่างเห็นเป็นภาพหมด ภาพพระใช่ม"ควา" ดั่งนั้น "เวทนา" ก็คือความสนใจ ยกนามเกิดขึ้นแล้วมีอาการบอก อย่างใดอย่างหนึ่ง มาทีละอย่าง หรือกระทบอย่างหนึ่งก็อาจ 5 คือ ๆ ตามจุด ลำ ผิวกายแล้วกายตนเหตนี้จึงส่งงานไปงาย เมื่อใครได้แล้วถ้าชอบจะทำให้เกิดความรู้สึกเป็นสุข ถ้าไม่ชอบใจ อาจจะทำให้เกิดความรู้สึก โกรธ เกลียด หรือเป็นทุกข์และบางทีอาจทำให้รู้สึกเฉย ๆ ในสุขไม่บุก