การจัดการกับกลิ่นและมารยาทในการรับประทานอาหาร : หน้า 64/110

กลิ่นที่ออกจากตัวเราเองยังมีดี พอเหลือออกแล้วต้องนำน้ำหอมมาลบกันเอาไว้ มันจะนั้นกลิ่นไม่ดีในร่างกายเป็นต้องรบกวนชาวบ้าน สีองตัวเราก็เหมือนกัน ไม่ค่อยมีดี ยิงพอโกรธแล้วหน้าเขียว หนาดำ ปากสั่น หน้าเป็นผื่นเลย เห็นเป็นยักยักไปเลย ทั้งเนื้อทั้งตัวเรามีของไม่ดีอย่างนี้ ถ้าเราไม่ระวังก็ไปบ่อความรำคาญให้ชาวบ้าน เมื่อก่อนความรำคาญก็ใครล่ะจะรัก ความน่ารำคาญไปเลย แม้ไม่ได้อะไร แต่ยังอยู่เลย แต่งนึงท้องร้องจ็อก ๆ ไป คนข้าง ๆ ก็ร่ำๆ คำราม นี้คือเสียงที่ออกจากตัวเราไม่ใช่เสียงที่เพราะอะไรบางคนยังเจ็บได้ไปบ่อย เป็นโรคระบบทางเดินหายใจ เราไม่อยากเข้าใกล้ ทายใจเข้าให้ขอจดอ เสียงดังครึดคราด ค่ายเสียงแมวครน เสียงคนอนกรนเสียงเหมือนโรงสีไฟ ครึดคราด ๆ เสียง กลิ่น ของแง ละกลึดที่ออกจากตัวเราไม่ต้องมากหรอก อาหารที่ตั้งบนโต๊ะ แห่ม! น้ำกิน ทอมเขียว ตักใส่ปากเคี้ยวสัก ๓-๔ ที พอคายออกมาใหม่ แล้วบอกให้ตักเข้าไปอีกที ไม่เอาแล้ว กลายเป็นสิ่งที่ไม่กินนินา คือน่าดู นีอคือของเรา เพราะฉะนั้นที่ล่องกระจุกว่าว่า แห่ม! ... ฉันนี่สวยจริง หมูอยู่แม่น้ำจาก ๕ รอบ ๑๐ ตลบ นะ หลงตัวเอง พระสัมมาสุท述เจ้าของเราทรงองพระลุปโปร่งหมดเลย ทรงบัญญัติว่ามายท่าภิษ หมวดหนึ่ง เรียกว่า “เสยิวตร” เพื่อป้องกันความน่ารำคาญละเอียดในตัวของเราให้หมดไป แล้วใน เวลาเดียวกันก็อวยผลให้บุคคลให้ดี ให้น่าครพัีให้มัน หมวดธรรมหมวดนี้ ต่อมากลายเป็นพื้นฐานของมารยาทไทย ฉะนั้นวันนี้เรามาศึกษา “เสยิวตร” เพื่อก้าวนำอบทบพอออะไรเดือด จะได้รู้และแก้ไขกัน คนบางคนทำงานเก่ง พูดจาถึงเพราะ พรรคพวกเพื่อนฝูงก็รักใคร่ของการทำงาน ในการพูดจา แตพอถึงเวลานิน มิน่าเจิ้ง เขาไม่เคยเชิญเราไปเลย เราอดกินดินเคืองไม่ได้ อะไรนั่น ทีงานหนักตามเรา ทะกินไม่ตาม ซักโม แท้ที่จริงนายมารยาทในการรับประทานอาหารของเราแย่จริง ๆ กินเหมือนหมูกิน เขาเลยไม่เชิญไป เอ๊ะ! ความรู้รึกดีก็ดี ความสามารถก็ดี แต่ทำไมพวกเพื่อน ๆ ไม่รักเรา เข้าไปคุยกับเขาไหหนไหนทุเล้ย อ๋อ! กลิ่นตัวของเราแรงจริง ๆ หรอเวลาพูดน่าละเขาเซ็นเขียว เพื่อนานไม่ไหวจริง ๆ หนีหน้าหมด บางคนอะไร ๆ ก็จัด ทำนิ่งดี้ก็ดี แต่เวลเดินเสียคลิ๊กหมด ไม่น่าดู เดินข้าง ๆ มานั่งลอดได้สบาย ฯลฯ เพื่อแก้ความไม่งด ควรมาศึกษา “เสยิวตร” ซึ่งมีอยู่ ๔ หมวดด้วยกัน แม้เป็นมารยาทของพระภิฤกษ์ แต่จะขยายความว่าจ่านำมาจำในประชาชนได้อย่างไร หมวดที่ ๑ เรียกว่า “สารุป” แปลว่า ธรรมเนียมที่ควรประพฤติเวลาเข้า บ้าน ตามธรรมตา พระอยู่ในวัด แต่ถึงเวลาจะเข้าบ้านประจําหรือไปในหมู่บ้านต่าง ๆ ควรจะปฏิบัติอย่างไร เรื่องนี้นำมาใช้ปรับปรุงตัวเราได้ เวลาอยู่บ้านเราจะทำตัวอย่างไรก็ได้ แต่ถอนนบ้านจะต้องทำอย่างไรบ้าง เอามาเปรียบเทียบกันกับพระภิฤกษ