การสร้างสรรค์สังคมดีด้วยการช่วยเหลือกัน : หน้า 69/110

ประกาจที่ ๑ กล่าวเชิญชวนยงสรเสริมจึงทำกำลังใจคนที่ทำความดี ประกาจนี้สำคัญ ต้องหัดให้เป็นนิสัย ถ้าใครแม้ใจมา ระดับหนึ่งแล้วเพราะทำดีมาตลอด แต่คำว่าให้เกียรติคนยังไม่สามารถทำได้ นั่นนิงบอกว่าเรายังจัดระเบียบ คำพูดไม่ค่อยลงตัว ที่จะจารึบคำพูดไม่ลงตัว ก็เพราะว่าระเบียบความคิดของเรายังไม่ลงตัว ที่จารึบความคิดของเราไม่ลงตัว เพราะข้าวของในบ้านของเรายังจัดไม่ลงตัว สาเหตุที่เรายังจัดของที่บ้านไม่ดี เพราะบ้านสะอาดไหม้ บางบ้านสะอาดพอ แต่ที่สะอาดเป็นผีมือคนรับใช้ไม่ได้ตัวเอง ถ้าตัวเองให้ทำก็ไม่ได้ไม่สะอาดอย่างนั้น การที่ใครคนใดคนหนึ่งจะสามารถทำคนไปทำความดี หรือใครทำความดีก็เชิญเราได้เต็มที่ คนคนนั้นจะต้องผ่านการจัดระเบียบบข้าวของบ้านผ่านการทำความสะอาดบ้านของตัวเอง มาได้ดีทีเดียว ไม่อย่างนั้นทำไม่ได้ อาจจะดูว่าแปลก แตขอเชิญลองไปทำดูด้วยตัวเองแล้วจะเข้าใจเหตุผลบผลได้เอง วันนี้ในบ้านเมืองของเรานี้ คนที่มีความสามารถที่จะชี้ผิด ชี้ถูก ชี้ซึ้ง ได้ชัดเจนหาได้ยาก อาจจะเป็นเพราะ ๑) เขาอาจจะรู้แยะแยะดี-ชั่ว ผิด-ถูก แต่เขาไม่เคยชวนคนอื่น ๒) เขาเคยชวนคนอื่น แต่ไม่เคยเชิญใครให้ทำความดี เพราะฉะนั้นเลยกาพ้นนึ่ง เลยรวมคนดีไม่ค่อยจะได้ ต่างคนต่างอยู่ เมื่อ ต่างคนต่างอยู่ ประเทศชาติ พระศาสนาคงเดินหน้ามไม่ได้ ดังนั้น ถ้าหากเราต้องการจะสร้างสรรค์สังคมให้รื่นเริงเป็นสุขด้วยมือของเรา ต่อนี้ไปตั้งใจฝึกตนเองให้ใจ ตั้งเป้าหมายต่อสังคมว่าเรา จะต้องรวมคนมีสมรรถให้เป็นปึกแผ่นในชุมชนในสังคมของเรา เพื่อความอยู่เย็นเป็นสุขทั่วหน้า โดยเริ่มจากตัวเราเอง ฝึกตัวเองให้ดีแล้วไปชักชวนคนอื่น เมื่อทำแล้วก็ปลื้ม ใจจะได้พู เมื่อใจฟูแล้วก็เกิดพลังใจ พลังคำพูด คำสรรเสริญ ทั้งชวน-ชม-เชียร์คนทำความดีนี้ได้จนทั่วทุกหนแห่งที่เราไปอยู่ค่อย แล้วคนดี ๆ ก็จะรวมกลุ่มกันติด แล้วกลายเป็นกลุ่มก่อน เป็นเครือข่าย เป็นสังคมที่ดีขึ้นมาได้สำเร็จเอง กันยายน ๒๕๕๙ อยู่ในบุญ ๕๙