ชีวิตบนเกาะและการเรียนรู้กฎแห่งกรรม : หน้า 22/49

มายาวนานว่า ทําไมผมจึงเกิดบนเกาะ มีชีวิตที่ลำบากยากจน และทําไมเรามาเป็นพี่น้องกัน พ่อแม่ตายแล้วไปไหน ก็แจ่ม แจ้งด้วยญาณทัสสนะของคุณครูไม่ใหญ่ จนผมหายสงสัยใน สิ่งที่เคยสงสัย ทำให้เข้าใจกฎแห่งกรรม และกลัวผลของบาป จึงทำให้มีความอดทนมากขึ้น มโนปณิธานที่ตั้งไว้ว่าจะติดตาม คุณครูไม่ใหญ่ ก็หนักแน่นขึ้น ผมรู้สึกปลื้มใจมากๆ เมื่อรู้ว่า เรารับใช้คุณครูไม่ใหญ่ มานานแล้ว นี่ไม่ใช่ชาติแรกที่ได้ทำหน้าที่ตรงนี้ เพราะฉะนั้น งานอะไรก็ตามที่ท่านใช้หรือมอบหมายให้ทำ ผมจะทำสุดความ สามารถ อย่างมีสติตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ผิดพลาด ชีวิตทั้ง ชีวิตของผมฝากให้คุณครูไม่ใหญ่ เพราะคุณครูไม่ใหญ่คือ ทั้งหมดของชีวิตผม ภารกิจที่ท่านมอบหมายให้ทำตั้งแต่อดีต ปัจจุบันจนถึงอนาคต คือสิ่งที่ประเสริฐที่สุดในการสร้างบารมี ตามติดท่านไปจนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม ผมเป็นทหาร ท่านคือแม่ทัพ ทหารต้องไม่มีข้อแม้ เงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้นกับแม่ทัพ สัมภาษณ ศักดิ์ชัย พันธุ์วิริยรัตน์ บุตรชายคนสุดท้องของพ่อหมีดและแม่ปุ๋ย พันธุ์วิริยรัตน์ จังหวัดปทุมธานี ทุกครั้งที่ผมเห็นทะเล ผมจะแผ่เมตตาให้สิ่งมีชีวิตใต้ทะเล เสมอ ซึ่งเป็นเรื่องแปลก มารู้ทีหลังว่าแม่ไปเกิดเป็นปลา พอได้ฟังฝันในฝันแล้ว ผมมีความหวัง 100 เปอร์เซนต์ว่า จะไปช่วยท่านให้พ้นจากปลาได้ ผมคิดถึงแม่ตลอด แม้ทาน จากผมไปได้ 28 ปีแล้ว ตอนผมมีอายุแค่ 2 ขวบ ชีวิตบนเกาะ สร้างสรรค์ และสนุกสนานกวาอยูบนแผน ดินใหญ่มาก เพราะเราได้อยู่กับธรรมชาติ เอาธรรมชาติมา ประดิษฐ์ทำสิ่งต่างๆ อย่างเอาต้นระกำมาต่อเป็นเรือ หรือเอา รองเท้าฟองน้ำที่ลอยตามคลื่น มาทำเป็นล้อรถเล่นกัน ชาวเกาะไม่ใช่เป็นคนขี้เกียจ แต่ไม่รู้จะทำอะไรมากกว่า เลยดูเหมือนคนไม่ทะเยอทะยาน ทำงานตอนเย็นกับตอนเช้า เท่านั้น ตกเย็นจะออกไปทอดแห พอเช้าออกไปเฉปลา คือ จับปลามาขาย ว่างช่วงตรงกลาง ตั้งแต่สาย เที่ยง ถึงบ่าย ชีวิตมีเท่านี้ ถ้าถามว่าให้กลับไปเป็นขุนทหาร จับเชลยได้แล้ว จะเอาไปปล่อยเกาะอีกไหม คิดว่าไม่ เพราะชีวิตบนเกาะมี 36 case study 37 กฏแห่งกรรม