การปรับตัวของเด็กเกาะสู่ชีวิตบนแผ่นดินใหญ่ : หน้า 23/49

โอกาสน้อยกว่าอยู่บนแผ่นดินใหญ่มาก เมื่อขึ้นบกแล้วชีวิตแบบเด็กเกาะก็ต้องปรับตัวหลายเรื่อง เรื่องแรกของผมคือ การกินอาหาร พวกปลาน้ำจืดกินแล้วจะ อาเจียนทันที รองเท้าที่พ่อซื้อให้ทำหายไปหลายคู่ เพราะเรา ไม่เคยใส่รองเท้าอยู่บนเกาะ พี่วิชิตมีเรื่องการแต่งตัวและคำ พูดที่เพื่อนๆ เอาไปล้อเลียน นี่เป็นเรื่องเดือๆ ของเด็กเกาะ ที่แตกต่างไปจากเด็กเมือง ผมอยากบวชเป็นพระตั้งแต่เด็กแล้ว ชอบเล่นเป็นฤาษี หรือเป็นพระอยู่ในถ้ำ ทั้งๆ ที่พ่อคอยพูดกรอกหูลูกๆ ว่าขอ ให้เป็นนายร้อยให้ได้ พี่ๆ ก็อยากเป็นทหารมีแต่ผมเท่านั้นที่ ไม่อยากเป็น พอขึ้นบก ความคิดอยากเป็นทหารของพี่ๆ ก็ เปลี่ยนไป เพราะได้เห็นพระสงฆ์มากขึ้น ก่อนมาเจอคุณครูไม่ใหญ่ ผมเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเอง สูง เพราะชีวิตบนเกาะทำให้ต้องพึ่งตัวเอง ยิ่งเรียนหนังสือ บนแผ่นดินใหญ่ ต้องปรับตัวและต่อสู้ชีวิตตามลำพัง ทั้งขาด แม่และห่างพ่อ แต่พอได้ฟังฝันในฝันจากคุณครูไม่ใหญ่เรื่อง ความอ่อนน้อมถ่อมตนและความเคารพผู้ใหญ่แล้ว ผมระมัด ระวังตัวเองเรื่องการวางตัว และการพูดกับพระสงฆ์มากขึ้น นึกไม่ถึงเลยว่า การที่พวกผมต้องมาเกิดในที่ที่ไม่ใช่ปฏิรูปเทส แผนที่เกาะมุก (ศรชี้) ห่างไกลจากเนื้อนาบุญเช่นนี้ เป็นผลมาจากคำพูดที่เราพูดกับ พระเถระในอดีตชาติ ผมยิ่งระมัดระวังตัวขึ้นไปอีก เมื่อ ได้ยินคำสอนของคุณยายอาจารย์จันทร์ ขนนกยูง ที่มีผู้ถ่ายทอด ให้ฟังอีกทีหนึ่งว่า “เวลาพระท่านทำอะไร ให้คิดว่า ท่านทำดีได้ดี ทำชั่ว ได้ชั่ว อย่าไปว่าท่าน เพราะผ้าเหลืองเป็นของพระพุทธเจ้า” เห็นกฎแห่งกรรมของพวกเราแล้วรู้เลยว่า วจีกรรมทำ ได้ เร็ว และให้ผลเร็ว ผมมีอายุได้ 15 ปี ครั้งแรกที่ผมพบคุณครูไม่ใหญ่ ผมรู้ทันทีว่าท่านคือผู้ที่ผมรอคอยมานานแล้ว ทำไมเรามาถึง 38 case study 39 กฏแห่งกรรม