กฎแห่งกรรม : หน้า 47/49

คนอื่นๆ จูงเดินไปข้างหน้า แต่ตัวเขาไม่มีโซ่ตรวน อาจเป็น เพราะเขายังเป็นเด็กอยู่ก็ได้ บรรยากาศในนั้นน่าสะพรึงกลัว ด้วยแสงทึ่มๆ สว่างด้วยแสงคบที่มีเจ้าหน้าที่ถือตามประตูและ กำแพงสองข้างทางเดิน มีเจ้าหน้าที่ถืออาวุธเรียงราย เขาเดิน ผ่านแถวนี้ไป ตามคนข้างหน้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปหยุด ตรงหน้าบัลลังก์ เบื้องหน้าเป็นพญายมราช มีองครักษ์ยืนพิทักษ์อยู่ข้าง หลัง ทางด้านซ้ายเป็นคณะของสุวรรณเลขา ทางด้านขวาเป็น สุวาลเลขา มีหน้าที่ควบคุมบัญชีบุญและบัญชีบาป สุวาลเลขาเปิดบัญชีบาปก่อน พบว่าเขามีกรรมในอดีต 2 อย่างคือวจีกรรม เคยสาบานว่าขอให้ตายโหงถ้าไปทำ อย่างนี้หรือ ถ้าไม่ได้ทำอย่างนั้น บวกกับกรรมปัจจุบันคือ ปาณาติบาต เขาไมไดฆ่าคน แตตกปลาด้วยความเพลิดเพลิน ถือว่าเป็นกีฬาอย่างหนึ่ง พอสุวรรณเลขาเปิดบัญชีบุญ พบว่า เขาทำบุญมากมายแต่ไม่ได้ทำเอง แม่ของเขาทำให้หมดทุก อย่างเลย ที่แม่ชวนเขาทำบุญก็มี แต่เขาไม่รู้เรื่อง มีทั้งบวช ทอดกฐิน ผ้าป่า สร้างถาวรวัตถุ ฯลฯ พญายมราชเห็นว่าแม่ทำบุญให้เขาหลายอย่างเพราะเขา เข้าวัดตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่รู้เรื่องบุญกุศลเลย ท่านจึงสอนว่า “เจ้ากลับไปคราวนี้ต้องตั้งใจทำความดี สิ่งที่ไม่ดี เจ้า อย่าไปท่า" แล้วหันไปสั่งเจ้าหน้าที่ว่า “เอาตัวไปส่งเมืองมนุษย์” เจ้าหน้าที่นำเขาไปส่งที่บ้าน แต่หลานอายุ 4 ขวบที่ อยู่บ้านคลองเตยซึ่งเขาไม่ค่อยสนิทสนมเพราะไม่ได้ไปมาหาสู่ กลับเห็นเขาก่อนในสภาพที่เลือดโทรมกาย มีผู้ใหญ่ตามมา ด้วยคนหนึ่ง ด้วยดวงจิตที่แม่ลูกผูกพันกัน เขาจึงวนเวียนอยู่กับแม่ ที่บ้านด้วยความคิดถึง ไม่ยอมไปไหน พอดีแม่ทำบุญครบ ร้อยวันให้เขา เลือดที่เปรอะเปื้อนตามร่างกายจึงค่อยๆ หาย ไปทีละน้อยๆ ไม่ได้หายทันที จนกระทั่งหายเป็นปกติ ณัฐกรวนเวียนอยู่ในบ้าน วันหนึ่งมีพระภิกษุรูปหนึ่งที่ เขาบวชเณรด้วยมาหา ท่านสอนเขาว่า “เธอต้องตัดใจจากแม่แม้จะอาลัยใจแทบขาด ต้องติดใจ เสียแต่เดี๋ยวนี้ ตัดใจเถิด แล้วนึกถึงบุญที่แม่ทำให้ คิดถึง ไปก็วนกันอยู่อย่างนี้แหละ ไม่ไปไหนหรอก แล้วก็พูดกัน ไม่รู้เรื่องด้วย เวลาเราพูดกับแม่ๆ ไม่รู้เรื่อง ที่แม่พูดมาเรารู้ เรื่องหมดแต่โต้ตอบสื่อสารกันไม่ได้ มันเป็นอย่างนี้ 80 case study 81 กฏแห่งกรรม