การเข้าถึงความสงบในชีวิตของนักบวช : หน้า 203/239

ทุกๆ วัด เพราะมันเป็นภาพประวัติศาสตร์ของชีวิต ซึ่งถ้า ตัวเองได้เห็นภาพตรงนี้เมื่อไร มันจะปลื้มปีติ สมมติว่า แม้เราลาสิกขาไป หรือยังบวชต่อก็ตาม บางครั้งเราอาจจะเขวไปบ้าง เดินเป๋ไปบ้าง ภาพเหล่านี้ จะช่วยเหนี่ยวบั้นเอวเราให้หวนกลับมาสู่เส้นทางที่ถูกต้อง และก็จะได้เป็นเนื้อนาบุญให้กับญาติโยม) และยิ่งผมได้นั่งสมาธิมากเท่าไร ผมก็ยิ่งเห็นคุณค่าของ ความเป็นพระ และหลงรักชีวิตสมณะขึ้นมาอย่างจับใจ (นี่ จะสมาธิกับพระเป็นของคู่กันเลย เหมือนลมหายใจกับจมูก เหมือนเสียงกับหูนี่คู่กัน สมาธิกับพระก็คู่กัน ขาดจากกัน ไม่ได้ การเห็นคุณค่าความเป็นพระนี่สำคัญมาก มันทำให้ อยากอยู่ต่อ อยากบำเพ็ญสมณธรรม อยากเดินตามรอย พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจนตลอดชีวิต ความรู้สึกเช่นนี้จะเกิด จากการบำเพ็ญสมณธรรมของเรานะจ๊ะ ถ้าบวชแล้วไม่ได้ นั่ง ครูไม่ใหญ่เสียดายแทน เสียดายมาก) เวลาที่นั่งสมาธินั้น ผมจะนั่งแบบสบายๆ ภาวนา สัมมา อะระหัง ไปเรื่อยๆ มีอยู่วันหนึ่ง หลังจากการสวดมนต์ทำวัตร เช้า ตอนนั้นใจกำลังสบาย พอหลับตาปุ๊บ ไม่นานเลย ผม ก็มีความรู้สึกวูบๆ ภายใน เหมือนกำลังเล่นสไลเดอร์ลงไป ในหุบเหวที่สว่างไสวแต่ลึกมากๆ ครับ (พอถึงตรงนี้ อย่า Man Man จดหมายจากพระลูกชาย ๑๓๗