ประสบการณ์การบวชและนั่งสมาธิ : หน้า 122/239

๕๖ ครับ วิธีรักษาก็ง่ายมาก แค่เป่าและก็สวดมนต์ อัตราการ หาย ถ้ามา ๑๐ คน หายจากโรค ๗ คนครับ (โอ้ ชั้นหนึ่ง) ผมมาบวชในโครงการนี้ได้ เพราะการชักชวนของ พระน้อย คือ สามเณร (อย่างนี้เรียกถูก สามเณร เรียก อย่างเทิดทูน แปลว่า คนที่เรียกอย่างนี้มีดวงปัญญา มี จิตใจสูงส่ง มีคุณภาพจิตดี ถ้าเรียก ไอ้เณร เขาเรียกว่า จิตต้อย จิตตกต่ำ านี่นะจ๊ะ) ตอนนั้นมีสามเณรขึ้นมาชวนคนบนดอยให้ไปบวช ผมก็คิดว่า ตอนนี้เฮายังบ่ตายก็ยังเสาะบุญให้ตัวเองได้ ถ้า ตายเฮาก็หมดโอกาสเสาะบุญ คิดได้อย่างนี้ผมจึงตัดสินใจ บวชทันทีครับ (สาธุ) ปกติผมเป็นคนชอบไปวัดทำบุญและนั่งสมาธิอยู่แล้ว ผมจะตื่นมานั่งสมาธิเป็นปกติตอนที่ ๑ ที่ ๒ เป็นประจำ นั่งแบบทําใจสบายๆ ภาวนา พุทโธ ธัมโม สังโฆ แต่ก็ไม่มี ประสบการณ์อะไร พอมาบวชในโครงการนี้ ผมได้นั่งสมาธิมากขึ้น แล้ว ในวันที่ ๙ ผมก็นั่งสมาธิไปตามปกติ คือ วางใจนิ่งๆ ทำ ตามเสียงของหลวงพ่อไปเรื่อยๆ สักพักหนึ่ง ก็รู้สึกเหมือน กับว่า ตัวเองตกหลุมลึก (ไม่ใช่หลุมรักนะจ๊ะ) ในหุบเหวที่ ลึกมากๆ ลึกมากจนมองไม่เห็นก้นเหวเลยครับ ตอนนั้น ผมตกใจและกลัวสุดขีด เพราะรู้สึกเหมือนกับตัวเรากำลัง ดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ ผมสะดุ้งและลืมตาขึ้นมา ปรากฏว่าผม สุขแบบพระ