ความอดทนและการมีพระพี่เลี้ยงในชีวิต : หน้า 159/239

ถึงกระดูก น้ำตาน้ำมูกไหล 7- ตลอดเวลา ปวดร้อนไปทั้ง ตัว ต้องอาศัยเอาน้ำราดตัว เป็นช่วงๆ (ขนาดนี้เลยนะ) ะ หลวงพ่อครับใน เวลานั้น ผมขอสารภาพ ว่า ถ้าให้ผมเดินกลับ บ้านได้นี่ แม้ต้องข้ามภูเขาเป็น ๑๐ ลูก ผมก็จะเดินไป (โอ้ มันขนาดนั้นเลยนะ) แต่ว่า มาอยู่ที่นี่ ระยะทางมันไกลเกินกว่าที่ผมจะเดินกลับครับ ผมก็ต้องเลือกเอาว่า จะใช้ความอดทนหรือว่าเราจะกลับ กัน ในที่สุดก็ต้องเลือกใช้ความอดทน แต่ก็ต้องอดทน เป็นอย่างมาก แต่โชคดีของผมครับ...ที่มีพระพี่เลี้ยงที่แสน ดี (โอ้ สาธุ) ท่านแนะนำราวกับผู้มีประสบการณ์ว่า จะแก้ลงแดงได้ มันไม่ยากหรอก ต้องเอาใจลงศูนย์ (เอ้อ คิดได้ไงน่ะเห็น ไหมจ๊ะว่า ชาวโลกขาดกัลยาณมิตรไม่ได้ เหมือนโลกใบนี้ ขาดดวงตะวันไม่ได้ ขาดแสงสว่างไม่ได้เลย พระพี่เลี้ยงที่ แสนดีท่านเป็นประดุจดวงตะวันมุกดาหาร) ผมจึงข่มใจฝึก นั่งสมาธิ และก็ตรึกนึกถึงศูนย์กลางกายไปเรื่อยๆ (อย่างนี้เรียกว่า เราหัวเราะเยาะพญามาร ถ้าเดิน กลับข้ามภูเขาแม้หลายลูกจะได้ชื่อว่า เป็นผู้เก่งที่สามารถ เดินข้ามเขาไปได้หลายสิบลูกก็ตาม และแม้ถึงที่หมาย Man Mani จดหมายจากพระลูกชาย