บทมาภิทักษ์ : หน้า 82/139

82 บทมาภิทักษ์ ยามก่อน แต่พอقيامในสิ่งที่ง่ายๆ ที่เราคิดไม่ถึง นึกไม่ถึงจึงมักทำไม่ค่อยได้ มักจะใช้กำลังในการปฏิบัติธรรม ซึ่งจริงๆ แล้วต้องใช้วิธีการง่ายๆ สบายๆ แต่เราไม่คุ้นเคย การดำเนินชีวิตทางโลก เราคิดว่าถ้าจะไปถึงที่หมาย ต้องไปอย่างรวดเร็ว ต้องเร่งรีบ แต่ในการปฏิบัติธรรมแล้วจะถึงที่หมายอย่างรวดเร็วได้ ต้องหยุด ต้องค่อยๆ ช้าลง นี่มันสวนทางกันอย่างนี้ หรือการเห็นโลกภายนอก กับการเห็นโลกภายใน ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง การเห็นโลกภายนอกนั้น พอเรามองตาก็เห็นได้ชัดทันทีที่ตั้งใจหวัง ส่วนการเห็นโลกภายใน หรือการเห็นธรรมภายใน นั้นตรงกันข้ามกัน คือ การเห็นภายในจะค่อยเป็น ค่อยไป ค่อยๆ เห็น ค่อยๆ ชัด ค่อยๆ ไม่ ไ น้ำใช้ ไม่ใช่ปุ๊ปปั๊ปแล้วชัดขึ้นมาเลย ตรงนี้แหละที่เราไม่คุ้น และเรามักอดทนกันไม่ค่อยได้ ใจเย็นไม่พอ พอมั นไม่ค่อยชัด เราก็ใช้วิธีทางโลกที่เรา คุ้นเคย คือ ใช้กำลังบังคับกันเลย ไปสู้ ไปวิ่ง ไปเร่ง ไปเผื่อ ไปจ้อง ในที่สุดก็ไม่สมหวัง