การมองเห็นและการปฏิบัติธรรม : หน้า 98/139

เขาจะเกิดความมืด บีบาน ดวงจิตมีความเลื้อมใส อย่างที่ไม่เคยเกิดความรู้สึกชนิดนี้มาก่อนในโลก ใจที่นุ่นวัก กลับเลื้อมเป็นเงา ใสกระจ่างขึ้นทีเดียว อยากมอง มอง แล้วไม่อิ่ม ไม่เบื่อ มองด้วยใจที่เป็นลูกคน มองในฐานะที่ เห็นเราเป็นเสะะ เป็นที่พึ่งที่ระลึกอันประเสริฐ นี้คือสายตาที่สาระชุนทั้งหลายมองพระกิชูที่มีใจหยุดดีแล้ว การเห็นสมะดีอย่างนี้ เห็นแล้วก็อยากเข้าใกล้ อยากฟังธรรม แม่จะจดธรรมไม่เป็น เราไม่ใช่นักเทคนิคไม่ได้เป็นพระธรรมกถิก แต่ถ้อยคำที่ล้นออกมาจากใจอันบริสุทธิ์ ที่เรามีประสบการณ์ภายในอย่างแท้จริง แม้เพียงคำเดียว ก็มีคุณค่าอย่างมหาศาล เป็นมนคลอยอย่างยิ่งต่อผู้ที่ได้ยินได้ฟัง ทำให้เขาเกิดความบีบาน มีกำลังใจ อยากจะสร้างความดี อยากจะประพฤติปฏิบัติธรรมตามไปด้วย เช่น เราพูดแจว่าค "หยุดเป็นตัวสำเร็จ มาประพฤติปฏิบัติธรรมกันเถอะ" คำพูดไม่กี่คำแค่นี้แหละ กลับมีพลังอย่างมหาศาล ทีเดียว คำๆ นี้ใครก็พูดได้ แต่พลังไม่เท่ากัน ถ้าคำนี้ออกมาจากจุดที่มีพลัง ซึ่งกลั่นวิญญูธ์ออกมาจากกลางกาย พูดออกไป แม่ไม่เพียงไม่มีคำก็สร้างความบีด ความเบิกบาน ก่อให้เกิดพลังใจที่จะสร้างความดีงาม