การบำเพ็ญทานและบารมีในอดีต : หน้า 13/108

พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย 13 ๖ ความเป็นผู้กระทำความดีไว้ในปางก่อน ที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์อย่างนี้น่ะ ชาติก่อนที่แล้วๆ มาได้ อุตส่าห์ให้ทานตามความสามารถและตามกำลังของตน ตามส่วน ที่จะพึงให้ได้ บำเพ็ญทานไปดังนี้แหละ ของนอกกายมีเท่าไรๆ ให้ ไปให้หมด ไม่เหลือไว้เลย ดังนี้เรียกว่า ทานบารมี เนื้อและเลือดก็ ให้ได้ เว้นแต่ชีวิตเท่านั้น ให้ดังนี้เรียกว่า ทานอุปบารมี ให้ชีวิต เป็นทานก็ได้ นี้เรียกว่า ทานปรมัตถบารมี เมื่อให้ของนอกกายได้ตลอดถึงชีวิต และเลือดเนื้อเช่นนี้ ได้ชื่อว่าตนได้บำเพ็ญทานของตน ไม่ใช่แต่ให้เท่านั้น ให้สูงยิ่งขึ้นไป กว่านั้น ครบปัญจมหาบริจาค ทานบารมี ทานอุปบารมี ทานปรมัตถ บารมี ให้ได้เกินกว่านั้น เรียกกว่าปุตตบริจาค ให้ลูกเป็นทาน ก็ได้ ให้ผัวเป็นทานก็ได้ การให้อย่างนี้สูง ไม่ใช่ให้ง่ายๆ ไม่ใช่สละง่ายๆ สละยาก นัก คนใจไม่มั่นหมายในทานให้ไม่ได้ ถ้ามั่นหมายในทานจึงจะ ให้ได้ เพราะฉะนั้น ปุพเพกตปุญญา ต้องทำความดีไว้ในปางก่อน ต้องบำเพ็ญทานให้มั่นหมาย ไม่ใช่บำเพ็ญง่อนแง่น คลอนแคลน ให้ทานเป็นของนอกกาย ให้ตลอดจนชีวิตและเลือดเนื้อ