วิสุทธิวาจา 2: ความเข้าใจเกี่ยวกับการเป็นเจ้าของ : หน้า 102/108

102 วิสุทธิวาจา 2 เราไปในทะเล นั่งเรือใบ เรือกล หรือเรือกลไฟใหญ่ก็ตาม พอไปถึงทะเลก็ดีอกดีใจ หัวเราะร่าเริง นี่ของข้าๆ ไม่ใช่ของใคร ของ ข้าแท้ๆ ใครจะมายุ่งไม่ได้ ทะเลของข้า ไม่น่ะ? มันจะถือทะเลเอา เข้าแล้ว เป็นของๆ มัน เราจะว่าไงล่ะ.... อีกคนหนึ่งไม่เช่นนั้น เข้าไปในป่าใหญ่ๆ มันก็ยืนหัวเราะ ร่าเริงว่าไอ้ป่า ของข้าๆ เอาละๆ จะว่ายังไงมัน ไอ้นี่คนยังไงไม่ ว่า หากว่าหญิงเป็นยังไงไม่ว่า หากว่าชายเป็นยังไงไม่ว่า สติมัน ถึงได้วิกาลไปแล้วละเจ้านั่นแน่ เราจะหาว่ามันบ้าเข้านั้น เพราะทะเลเป็นของใคร มันก็เป็นของกลาง ใครจะเอามัน ได้ ป่าก็เป็นของกลาง ใครจะเอามันได้ มันไปเดินในอากาศ ไปพบอากาศว่างๆ โอ๋ๆ อากาศว่างๆ เดินไปบนอากาศ นี่อากาศของข้าของกู ใครจะมายุ่งไม่ได้ มันก็ถือ ของมันมั่นคงทีเดียว เราก็จะเอาอีกแล้ว ไอ้นี่ไม่ได้การละโว้ย จะ ต้องระวังกระโจนเครื่องบินระรอก นี่เราจะต้องตกใจอย่างนี้ นี่ฉันใด เรามาถือเอารูปเป็นของๆ เรา เป็นอย่างไงบ้าง เอาไอ้รูปนี่ของข้าของข้าล่ะ เราจะเป็นยังไงบ้างนึกดูซิ รูปของข้ารูป ใครล่ะ? รูปสามีภรรยา รูปบุตรเด็กดา รูปถ้วยโถโอชาม มันอย่าง นี้แหละ นี่ของข้า เออ..อ้ายนี่มันจะเป็นยังไงล่ะ ใจคอมันจะเป็น ยังไงแล้วหรือ เราจะถามใจคอเป็นอย่างไรแล้วนี่ เพราะไม่รู้จักของ กลาง ไปถือว่าของข้าไปเสียหมด