มหิตสายโก๋ว ๒๑ : หน้า 28/47

มหิตสายโก๋ว ๒๑ แม่ตายตอนผมอายุ ๑๕ ปี พ่อก็แต่งงานใหม่กับแม่ม่ายลูกติด ผมกับน้องสาวต้องอยู่ในปกครองของแม่เลี้ยง ต่อมานายเลี้ยงได้ผลาญมรดกของพ่อจนหมดด้วยการเล่นการพนัน และนำไปให้ลูกสาวของแก ซึ่งมีอายุรุ่นเดียวกับน้องสาวผม จากนั้นแกก็ลูกสาวตังเป็นนาย เกี่ยวกับราดารุณโหดร้ายกับผมและน้องสาว ยิ่งคนใช้ ผมกับน้องเตรียมจะหนีไปอยู่ที่อื่น เพราะผมกังวลจะได้เป็นลูกของเลี้ยงน้องไป แต่ต้องมาเป็นทหารเสียN้องยังคงอยู่ได้อัตรพลของแม่เลี้ยงต่อไป พ่อมีอาชีพขี่ล่องกรุงเทพเสมอ เดินหนึ่งอยู่บ้านไม่ถึง ๑๐๐ วันให้แม่เลี้ยงรังแกน้องผมได้มาก เมื่อวันเสาร์ที่แล้วผมไปเยี่ยมน้อง ได้เห็นสภาพของน้องแล้วผมแทนร้องไห้ น้องได้ป่วยเป็นไข้มาแต่วันพฤหัส ลูกแม่เลี้ยงยังใช้ผ้าผืนให้ผมสู้อยู่ภายในเอฟไปซักให้ พอฤดูน้ำขึ้นก็จับให้นที จนหอผ้ากลับ มานันต์ตื่นนอนหมผ้า ลูกแม่เลี้ยงเห็นเข้าก็ว่าดูผม และกระชากผ้าห่มออกจากตัว พอดีแม่เลี้ยงกลับจากเล่นไฟ จึงเข้าไปบ่นน้องผมทุกๆ จนผัวอื้อ แล้วยังเอากระทืบหน้าท้องอีกด้วย เมื่อแม่เลี้ยงเห็นผมไปเยี่ยมน้องก็เข้าใจว่าน้องให้ตามผมมาสั่งบเขา เข้าที่ไปตามเอาตรวจซึ่งเป็นครูของลูกสาวเขามาเตรียมหน้าบ้าน ขณะทีผมพูดน้องลงจากบ้าน พวกนั้นพากันหัวเราะและพูดเย้ยแม่เลี้ยงพูดประชดว่า จะเอาไปฝังวัดไหน คนที่เป็นตำรวจถามลูกสาวแม่เลี้ยงว่า เขาเป็นโรคอะไร ลูกสาวแม่เลี้ยงตอบว่า เป็นโรคกลัวน้ำ ขณะนั้นผมข่มใจไว้ได้ตามที่ท่านเคยสอนทางวิทยุ จึงไม่ได้ตอบอะไร พาน้องขึ้นรถไฟมาพินิจโลก และไปขอความช่วยเหลือจากผู้มวลเสนารักษ์ ท่านให้รักษาขานาย เวลานี้ผมเองไปฝากไว้กับแม่ที่วัดแห่งหนึ่ง ผมยังคันมาก จจะต้องย้อนกลับไปแก้แค้นพวกแม่เลี้ยงให้ลงสม แต่จะคอยอีก ๒ เดือนให้ถึงวันปลดทหารเสียก่อน เพราะตั้งแต่เป็นทหารมาผมยังไม่เคยทำผิดเลย ถ้าทำอะไรลงไปในระหว่างนี้เขาจะรีดเดียว