ความรู้และความเจริญรุ่งเรืองในสังคม : หน้า 80/124

๗๘ “ความรู้ที่เกิดขึ้นกับคนดีนั้น ย่อมมีแต่นำความเจริญรุ่งเรืองมาให้ เพราะมีแต่จะใช้ ความรู้ไปในทางที่ถูกที่ควร” ผลที่ตามมาก็คือ บรรยากาศของการส่งเสริมศีลธรรม ย่อมเกิดขึ้นทั่วบ้านทั่วเมือง อบายมุขซึ่งเป็นอาชีพที่หากินบนความวิบัติของผู้อื่น จะไม่ถูกปล่อยให้ระบาดท่วมบ้าน ท่วมเมืองเป็นอันขาด ความก้าวหน้าด้านเศรษฐกิจและความร่มเย็นด้านศีลธรรมได้เจริญรุ่งเรืองไปคู่กัน ผู้คนก็มีศีลมีธรรม มีปกติยิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายไหว้ก่อน ไม่หน้าหงิกหน้างอใส่กัน ไม่ คิดจ้องจะกินเลือดกินเนื้อกัน วัดวาอารามก็ไม่ถูกทิ้งร้าง มีแต่สร้างเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อ ให้มีจำนวนเพียงพอกับประชากรในหมู่บ้าน การเลี้ยงชีพของคนส่วนใหญ่ในยุคนั้น ก็ไม่เอารัดเอาเปรียบกัน มีแต่สงเคราะห์ ช่วยเหลือกัน การจัดการระบบเศรษฐกิจของบ้านเมือง ก็วางแผนเพื่อความอยู่รอดร่วมกัน ไม่ใช่แบบปลาใหญ่ไล่กินปลาเล็ก ประชาชนทั้งประเทศก็มีความรักกันเหมือนพี่น้อง เพราะต่างก็เต็มใจที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ยินดีที่จะอิ่มด้วยกันอดด้วยกัน และตั้งใจไป สวรรค์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน การเสียสละเพื่อประโยชน์สุขของคนส่วนรวมในบ้านเมืองนี้ จึงเป็นสิ่งที่ทำด้วย ความเต็มใจ ไม่ใช่การขู่เข็ญบังคับ เพราะทำด้วยความรักความห่วงใยพี่น้องร่วมชาติของ ตน และไม่ใช่เป็นการทำเพียงลำพังคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นการช่วยกันคนละไม้คนละมือ “ความสามัคคี” จึงเกิดขึ้นเป็นปึกแผ่นทั้งบ้านทั้งเมือง โดยมีสายบุญ สายธรรมเป็นเครื่อง ร้อยรัดมัดใจ บ้านเมืองที่มีแต่ความสามัคคีนั้น จะเกิดขึ้นมาได้ก็ต่อเมื่อมี "วัดเป็นศูนย์กลางการ สร้างมิตรแท้ให้กับสังคม” เพราะฉะนั้น วัดที่เป็นวัดตรงตามพุทธประสงค์ยิ่งมีจำนวนมาก เท่าใด ยิ่งเป็นการเพิ่ม “สถาบันการศึกษาด้านศีลธรรมสำหรับสร้างมิตรแท้ให้แก่บ้านเมือง มากเท่านั้น วัดเป็นสัญลักษณ์แห่งความเจริญรุ่งเรือง ด้วยเหตุที่วัดเป็นทั้งรากฐานการศึกษาประจำท้องถิ่นและรากฐานการพัฒนาบ้านเมือง วัดจึงเป็นสัญลักษณ์แห่งความเจริญรุ่งเรืองของบ้านเมืองทั้งด้านเศรษฐกิจและด้านจิตใจ