การนั่งสมาธิและประสบการณ์พบพระ : หน้า 53/124

ศูนย์กลางกายทุกวัน จนกระทั่งวันที่ ๑๒ กันยายน จำได้ว่าวันนั้นได้นั่งสมาธิกับหลวงพ่อที่สภาธรรมกาย สากล มีหลวงปู่ทองคำเป็นประธาน ในขณะที่กำลัง ภาวนา “สัมมา อะระหัง” อยู่ รู้สึกว่าใจมันเคลิ้ม ๆ อยู่ ๆ ก็วูบ เหมือนลื่นไถลไปกับราวบันได ใจมัน เสียววูบ แต่ไม่ตกใจ แล้วก็เห็นแสงเหมือนฟ้าแลบ เกิดขึ้นตรงกลางท้อง เปลวแสงกระจายตัวเป็นสีขาว นวล ๆ แล้วม้วนรวมตัวเป็นวงกลม มีขนาดประมาณ ลูกตาดำ สว่างเหมือนดวงเดือน เห็นชัดมาก สัก พักเดียวดวงนั้นก็ขยายใหญ่แล้วหายไป แล้วก็มีแสง แบบเดิมแทงขึ้นมาจากศูนย์กลางกาย ม้วนตัวเป็น ลอยขึ้น ดวงกลม ยขึ้น ขยายออก หายไป เป็นอย่างนี้ อย่างต่อเนื่อง แล้วจิตก็นิ่งไปเลย พอดูเฉย ๆ ภาพ ก็ยิ่งชัดขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งนิ่ง ยิ่งชัด ลมหายใจก็สม่ำเสมอ ไม่มีความสงสัยอะไรเลย เพลินมาก เป็นอารมณ์ที่ ยากจะบรรยายจริง ๆ หลังจากวันนั้นก็เริ่มมีกำลัง ใจ และอยากจะนั่งแต่สมาธิ สะสมเวลานั่งมากขึ้น ทั้งกลางวัน กลางคืน และไม่ว่าจะทำอะไรก็จะนึกถึง ๆ ดวงกลม ๆ ที่ศูนย์กลางกายเสมอ ทำให้ปรับใจได้ ง่าย เข้าถึงสมาธิได้เร็ว แล้วดวงกลม ๆ ก็พัฒนา ขึ้นทุกวัน สว่างขึ้น ใสขึ้น โดยมีจุดตรงกลางใสที่สุด โล่งจนมองทะลุได้เลย วันหนึ่ง ขณะกำลังดูดวงใส ๆ ผุดขึ้นมา อย่างเพลิน ๆ อาตมาก็มองไปตรงกลางดวง ตรง จุดที่ใสที่สุดของทุก ๆ ดวง ดวงไหนผุดขึ้นมา อาตมา ก็มองเข้าไปในดวงนั้น ก็รู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดให้ ลึกลงไปเรื่อย ๆ เร็วมาก แล้วก็มีแสงพุ่งออกมา คลุมตัว ใจก็นิ่ง อยู่ ๆ ก็เห็นเศียรพระเป็นภาพ ราง ค่อย ๆ ลอยขึ้นมา เห็นหน้าของท่านชัดที ละนิด จนชัดเต็มองค์ ขนาดประมาณ ๓ เซนติเมตร มีสีใสมาก ๆ เป็นประกายเลื่อม ๆ ระยิบระยับ เหมือนประกายเพชร แล้วท่านก็ขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ มากจนหายไป แล้วก็มีองค์ใหม่ขึ้นมาเรื่อย ๆ ไม่ หยุด พอลืมตาแล้วท่านก็ยังอยู่ แล้วถ้าใจนิ่งดีก็จะ เห็นท่านได้ชัดมาก ๆ เห็นองค์พระแล้วรู้สึกปีติใจ มีความสุขมาก เป็นความสุขที่หาซื้อไม่ได้จากที่ไหน มันสุขในใจจนสามารถยิ้มได้คนเดียว อาตมาโตมา ๔๗ ปี ก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย อยากพบความสุขแท้ ๆ สุขจริงหนอ หรือ แป๋วแบบอันแต๊ก (สุขแบบไม่มีประมาณ) เช่นเดียว กับพระธรรมทายาทเหล่านี้ ก็ต้องทำอย่างท่าน ขยัน นั่ง ขยันนิ่ง ถ้าปฏิบัติกันจริง ๆ เดี๋ยวก็เข้าถึง ๕๑