ปฐมบทวิชชาธรรมกาย : หน้า 5/115

ค ปฐมบทวิชชาธรรมกาย ขณะที่เจ้าชายสิทธัตถะประทับอยู่ ณ โคนไม้พระ ศรีมหาโพธิ์ในวันเพ็ญเดือน ๖ เมื่อ ๒,๖๐๐ ปีมาแล้วนั้น ทรงตั้งสัจจะด้วยพระทัยอันเด็ดเดี่ยวว่า “แม้เลือดเนื้อใน กายของเราจะเหือดแห้งไป เหลือแต่เส้นเอ็น หนัง และ กระดูกก็ตาม หากไม่ได้บรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ เรา จะไม่ยอมลุกจากที่นี้เป็นอันขาด” จากนั้นทรงเจริญสมาธิ ภาวนา ครั้นถึงยามต้น ทรงบรรลุปุพเพนิวาสานุสสติญาณ ความหยั่งรู้ระลึกชาติได้ ยามที่ ๒ ทรงบรรลุจุตูปปาตญาณ ความหยั่งรู้ถึงความจุติและความเกิด ยามที่ ๓ ทรงบรรลุ อาสวักขยญาณ ความหยั่งรู้ที่กำจัดอาสวกิเลสที่หมักหมม อยู่ในจิตใจให้หมดสิ้นไป การตรัสรู้ของพระองค์นั้น พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) หลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ กล่าวไว้ว่า “ทรง รู้เห็นแจ่มแจ้งหมด เห็นจริง ๆ เห็นด้วยตาของธรรมกาย ไม่ใช่เห็นด้วยตามนุษย์ หรือคิดคาดคะเนเอา ...การที่ พระองค์เห็นนี้ โดยมิได้มีผู้ใดสอนให้รู้ให้เห็น รู้เห็นโดย ลำพังพระองค์เอง และสิ่งทั้งหลายที่พระองค์รู้เห็นนั้น ตรง ตามความเป็นจริงทั้งนั้น มิใช่คาดคะเนหรืออนุมานเอา...” (จากพระธรรมเทศนาพระมงคลเทพมุนีเรื่อง “พระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ” ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๘) www.kalyanamitra.org