การบวชของหลวงปู่และการค้นหาหนทางพ้นทุกข์ : หน้า 16/115

เมื่อหลวงปู่มีอายุได้ ๑๙ ปีเศษ ท่านก็เล็งเห็น ความไม่มีสาระในการทํามาหากิน เนื่องจากขณะที่น่าเรือ เปล่ากลับจากขายข้าวแล่นเข้าไปในคลองเพื่อเดินทางกลับ ท่านต้องระแวดระวังภัยที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุก บ้านนั้น ขณะ เพราะว่าในคลองนี้มีโจรผู้ร้ายมาก เมื่อผ่านพ้น อันตรายมาได้ ท่านก็เกิดธรรมสังเวชว่า “การหาเงินเลี้ยง ชีพนั้นลําบาก บิดาของเราก็หามาอย่างนี้ ต่างไม่มีเวลาว่าง กันทั้งนั้น ถ้าใครไม่รีบหาให้มั่งมี ก็เป็นคนชั้นต่ำา ไม่มีใคร นับหน้าถือตา เข้าหมู่เพื่อนบ้านก็อับอาย ไม่เทียมหน้าเขา บุรพชนต้นสกุลก็ทำมาอย่างนี้เหมือนกัน จนถึงบิดาเรา ๑๕ และตัวเราในบัดนี้ก็คงทำอยู่อย่างนี้ ก็บัดนี้บุรพชนทั้ง หลายได้ตายหมดแล้ว แม้เราก็จักตายเหมือนกัน” ท่านเกิด ความสลดใจและอยากออกบวชเพื่อแสวงหาหนทางพ้นทุกข์ จึงจุดธูปบูชาพระ และอธิษฐานว่า “ขออย่าให้เราตายเสีย ก่อน ขอให้บวชเสียก่อนเถิด ถ้าบวชแล้วไม่สึกจนตลอด ชีวิต” จากนั้นท่านก็ขะมักเขม้นในการทํางานยิ่งขึ้น ต่อมา เมื่อหลวงปู่มีอายุได้ ๒๒ ปี ท่านก็สามารถ รวบรวมเงินได้จำนวนหนึ่ง ซึ่งคาดว่าเพียงพอสำหรับเป็น ค่าใช้จ่ายของมารดาจนตลอดชีวิตแล้ว ท่านจึงออกบวช เป็นพระภิกษุในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๙ ณ วัด www.kalyanamitra.org