น้ำใจและการให้ในพระพุทธศาสนา : หน้า 18/115

ลงมือฉันไปได้ค่าเดียว ท่านเหลือบไปเห็นสุนัขแม่ลูกอ่อน ผอมโซเดินมา ท่าทางเหมือนอดอาหารมาหลายวัน ด้วยจิต เมตตา ท่านจึงตัดสินใจแบ่งข้าวที่เหลืออยู่อีกคำหนึ่งและ กล้วยนํ้าว้าครึ่งลูกสละให้เป็นทานแก่สุนัข แล้วอธิษฐานจิต ว่า “ขึ้นชื่อว่าความอดอยากอย่างนี้ ขออย่าได้มีอีกเลย” นับแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ท่านไปบิณฑบาต ก็จะได้ อาหารมากมายเกินกว่าที่ท่านจะฉันหมด แบ่งไปถวายพระภิกษุรูปอื่น ๆ ได้ด้วย และมากพอที่จะ ความลำาบากในเรื่องภัตตาหารของพระภิกษุ สามเณรในครั้งนี้ ทำให้ท่านเกิดความคิดว่า “หากเรา มีกำาลังเพียงพอเมื่อใดก็ตาม เราจะตั้งโรงครัวประกอบ อาหารเลี้ยงพระเณรโดยไม่ให้ลำบาก จะได้มีเวลาศึกษา เล่าเรียนกันอย่างเต็มที่” ซึ่งปรากฏว่า ในเวลาต่อมาเมื่อท่าน ได้เป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ท่านก็สามารถตั้ง โรงครัวเลี้ยงพระภิกษุสามเณรได้จริง ๆ แม้กระทั่งใน ปัจจุบัน วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ก็ยังมีผู้คนไปทำบุญเลี้ยง พระเณรกันเป็นจำนวนมากตลอดมา หลวงปู่ท่านศึกษาค้นคว้าความรู้ในพระไตรปิฎกอยู่ ที่วัดพระเชตุพนฯ เป็นเวลาถึง ๑๑ พรรษา จนเชี่ยวชาญ ภาษาบาลี เมื่อท่านสามารถแปลคัมภีร์มหาสติปัฏฐานได้ สําเร็จดังที่เคยตั้งใจไว้ก่อนเดินทางไปอยู่ที่วัดพระเชตุพนฯ www.kalyanamitra.org ๑๗