ข้อความต้นฉบับในหน้า
ลงมือฉันไปได้ค่าเดียว
ท่านเหลือบไปเห็นสุนัขแม่ลูกอ่อน
ผอมโซเดินมา ท่าทางเหมือนอดอาหารมาหลายวัน ด้วยจิต
เมตตา ท่านจึงตัดสินใจแบ่งข้าวที่เหลืออยู่อีกคำหนึ่งและ
กล้วยนํ้าว้าครึ่งลูกสละให้เป็นทานแก่สุนัข แล้วอธิษฐานจิต
ว่า “ขึ้นชื่อว่าความอดอยากอย่างนี้ ขออย่าได้มีอีกเลย”
นับแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ท่านไปบิณฑบาต ก็จะได้
อาหารมากมายเกินกว่าที่ท่านจะฉันหมด
แบ่งไปถวายพระภิกษุรูปอื่น ๆ ได้ด้วย
และมากพอที่จะ
ความลำาบากในเรื่องภัตตาหารของพระภิกษุ
สามเณรในครั้งนี้ ทำให้ท่านเกิดความคิดว่า “หากเรา
มีกำาลังเพียงพอเมื่อใดก็ตาม เราจะตั้งโรงครัวประกอบ
อาหารเลี้ยงพระเณรโดยไม่ให้ลำบาก จะได้มีเวลาศึกษา
เล่าเรียนกันอย่างเต็มที่” ซึ่งปรากฏว่า ในเวลาต่อมาเมื่อท่าน
ได้เป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ท่านก็สามารถตั้ง
โรงครัวเลี้ยงพระภิกษุสามเณรได้จริง ๆ แม้กระทั่งใน
ปัจจุบัน วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ก็ยังมีผู้คนไปทำบุญเลี้ยง
พระเณรกันเป็นจำนวนมากตลอดมา
หลวงปู่ท่านศึกษาค้นคว้าความรู้ในพระไตรปิฎกอยู่
ที่วัดพระเชตุพนฯ เป็นเวลาถึง ๑๑ พรรษา จนเชี่ยวชาญ
ภาษาบาลี เมื่อท่านสามารถแปลคัมภีร์มหาสติปัฏฐานได้
สําเร็จดังที่เคยตั้งใจไว้ก่อนเดินทางไปอยู่ที่วัดพระเชตุพนฯ
www.kalyanamitra.org
๑๗