ข้อความต้นฉบับในหน้า
ยากจนมาก มีเงินมาแค่พอเป็นค่าเดินทาง ไม่มีเงินพอที่จะ
ซื้ออาหารกิน ท่านก็บอกให้ไปกินอาหารที่โรงครัว ถ้าใคร
ไม่มีที่นอน หมอน มุ้ง ท่านก็สั่งให้ไวยาวัจกรจัดหาเครื่อง
นอนและที่พักให้ เมื่อช่วยรักษาโรคให้หายหรือทุเลา
เบาบางลงแล้ว ท่านก็สั่งให้ไวยาวัจกรจัดการเรื่อง
ค่าเดินทางกลับให้ด้วย
คราวหนึ่ง มีคนแก่ที่มาเรียนกัมมัฏฐานเอาปลาแห้ง
ตัวหนึ่งมาถวายท่าน เขาบอกท่านว่า เขามีแค่นั้น เพราะ
เป็นคนยากจน หลวงปู่หัวเราะชอบใจและพูดว่า “เออ ให้
มันได้อย่างนี้ซีน่า นี่แหละเขาเรียกว่ารวยแล้ว มีเท่าไหร่
ถวายจนหมด เมื่อครั้งพระพุทธเจ้า นางปุณณทาสีถวาย
แป้งจี่ทําด้วยรําแก่พระพุทธเจ้า ต่อมากลายเป็นคนมั่งมี
ปลาแห้งของเราตัวหนึ่งราคาสูงว่ารำมากนัก เป็นกุศลมาก
แล้วที่นำมาให้” ต่อมา ชายคนนี้ขอร้องให้หลวงปู่บวชให้
เพราะไม่มีอัฐบริขารจะบวช หลวงปู่ก็จัดการบวชให้
สมปรารถนา
สำหรับพระภิกษุสามเณรในวัดปากน้ำนั้น ท่านมี
ความเมตตามากและคิดว่าทุกรูปเปรียบเสมือนลูกหลาน
เวลาท่านได้ลาภสิ่งใดมา ท่านก็มิได้เก็บไว้เพียงผู้เดียว แต่
นําออกแจกจ่ายโดยทั่วถึงกัน เพราะท่านต้องการให้ทุกคน
มีความสะดวกสบาย จะได้มีกำลังศึกษาเล่าเรียนและ
www.kalyanamitra.org
Goo