เรือนที่ถูกไฟไหม้ ร่าเริงบันเทิงใจ ด้วยสัมโมทนียกถา เล่ม 1 หน้า 53
หน้าที่ 53 / 146

สรุปเนื้อหา

ในบทนี้กล่าวถึงการบริหารจัดการทรัพย์สินและบุญกุศล โดยยกตัวอย่างการเปรียบเทียบการเก็บรักษาทรัพย์สินและไม่สามารถนำติดตัวไปเมื่อหมดลมหายใจ การที่บุคคลที่มีปัญญาควรนำทรัพย์เข้ามาในรูปแบบของการให้ทาน เพื่อให้เกิดประโยชน์ในชีวิตหลังความตายและลดความกังวลเกี่ยวกับความแก่ ความเจ็บ และความตาย

หัวข้อประเด็น

-การบริหารทรัพย์สิน
-บุญกุศลและการให้ทาน
-การเปรียบเทียบด้วยเรื่องราว
-ผลกระทบของความแก่และความตาย

ข้อความต้นฉบับในหน้า

256 รำรึง มันถึงใจ ด้วยสนิมหนียกด เล่ม 1 บทที่ 98 เรือนที่ถูกไฟไหม้ ปกติของทรัพย์สินเงินทอง หรือสิ่งของที่บุคคลหวงแน่ ไม่มีแม้แต่สิ่งเดียวบุคคลจะนำติดตัวไปได้ เพราะเมื่อโลก ไป ต้องทั้งสมบัติเหล่านี้ไวเป็นธรรมดา บุญกุศลที่ได้กระทำไว้ทั้งทางกาย วาจา และใจ จะเป็นสมบัติที่ติดตามไป ประดุจเงาตามตัว เปรียบเหมือน เรือนที่ถูกไฟไหม้ ภายในดที่เจ้าของนำออก ภายในนั่น ย่อมเป็นประโยชน์แก่เจ้าของ ตัวเราเองก็เช่นกัน ถูกไฟ คือ ความแก่ ความเจ็บ ความตาย เผลานอยู่ตลอดเวลา บุคคลผูมีปัญญาจึงนำทรัพย์ออกด้วยการให้ทาน เพราะทรัพย์ที่ให้แล้ว ชื่อว่านำออกดีแล้ว ย่อมมีสุขเป็นผล แต่ทรัพย์ที่ยังไม่ได้นำออก ย่อมไม่เป็นเช่นนั้น เพราะโจรอาจ มิยได้ ไฟอาจไหม้ได้ น้ำอาจพัดพลักไปได้ หรืออาจถูกภัย จากเศรษฐกิจคุกคาม *อาทิตย์สูตร มก. ๒๕/๒๓๖ มง. ๑๕/๕๗
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More